ناسا در بیانیه ای تاخیر در پرتاب فضاپیمای CRS-3 را توضیح داد و تصریح کرد که این تاخیر به علت هرگونه نقص در این فضاپیما یا سیستم پرتاب آن نبوده و تنها به دلیل ایجاد یک مشکل در رادار ردیابی در تاریخ 24 مارس رخ داده است. در واقع یک اتصال کوتاه باعث بالا رفتن بیش از حد دمای رادار و از کار افتادن آن شده است. نیروی هوایی ایالات متحده در حال ارزیابی این خسارت و چگونگی برطرف کردن این مشکل است و با برآورد صورت گرفته این عملیات حداقل سه هفته طول می کشد. با این حال مهندسان در حال تلاش برای سرعت بخشیدن به فراِیند ترمیم رادار هستند.

این تاخیر، دومین تاخیر در پرتاب فضاپیمای CRS-3 است. تاریخ اولیه پرتاب در 16 مارس تنظیم شده بود که به علت وجود یک آلاینده در ماژول محموله تحت فشار این فضاپیما و نگرانی‌هایی مبنی بر این که آلاینده نفتی در فضای خلا خواهد جوشید و تجهیزات را خواهد پوشانید، برای پاکسازی آلاینده و تخلیه بار فضاپیما به تاخیر افتاد.

ماموریت CRS-3 نخستین نمونه‌ای است که در آن، یک موشک بالابرنده فالکون-9 مجهز به پایه هایی برای امکان‌پذیر ساختن یک فرود قدرتمند بجای سقوط در اقیانوس مورد استفاده قرار گرفته است. با این حال، در این پرواز پایه ها صرفا فقط برای حرکت بوده و عملیاتی نیستند.