به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، یودی سائو، عکاس 33 ساله حیات وحش در این تصاویر نمای نزدیک به نمایش چشمان مرکب مگسها، نمای مثلثی آخوندک و پروانه در حال دگردیسی در میان نماهای بسیار جالب دیگر از دنیای حشرات پرداخته است.
بسیاری از این تصاویر به شیوهای به نمایش درآمدهاند که شبیه ترفندهای ذهن، خطای دید و حتی لکههای جوهر هستند.
سائو این تصاویر را در استودیوی خانگی خود در تانگرانگ اندونزی ثبت کرده است. وی شیوهای موسوم به انباشتن تمرکز یا ترکیب تمرکز را مورد استفاده قرار داده که چندین تصویر از یک سوژه را که از فواصل کانونی گوناگون ثبت شده، با هم ترکیب میکند.
سائو با قرار دادن دوربین خود در فاصله 10 سانتیمتری تصاویر نمای نزدیک از این حشرات ثبت میکرد اما برای گرفتن تصاویر دیگر دوربینش را تا فاصله 50 سانتیمتری جابجا میکرد. ثبت هر تصویر حدود 10 دقیقه طول میکشید که نیازمند آرام ماندن عکاس برای عدم ایجاد مزاحمت برای حشرات بود.
در میان این تصاویر یک جفت جغدمگس هستند که روبروی همدیگر قرار گرفتهاند و تصویر آنها شبیه یک لکه جوهر به نمایش درآمده است. جغدمگسها حشراتی شبیه سنجاقکها با چشمان درشت هستند که از اقوام دور مگسها و سنجاقکها محسوب میشوند و معمولا تا پنج سانتیمتر رشد میکنند.
زنبورهایی مانند نمونههای به تصویر درآمده توسط سائو مانند زنبورهای عسل در طول پروازهای جفتگیری، تولیدمثل نمیکنند بلکه در عوض بین یک ملکه بارور یا یک یا چند زنبور نر این کار را انجام میدهند. سلولهای اسپرم نر در یک توپ درون بدن ملکه تا زمان نیاز ذخیره می شود.
یک مگس سرباز بالغ که توسط سائو ثبت شده، تا 1.6 سانتیمتر رشد کرده و تنها هشت روز زندگی میکند.
از دیگر تصاویر این مجموعه باید به آخوندکها اشاره کرد. این موجود دارای سر مثلثی گرد شده با چشمهایی است که تقریبا سه چهارم از صورتش را گرفته است. آخوندکها تنها حشراتی هستند که میتوانند سرشان را روی شانه بصورت 300 درجه بچرخانند.
در یکی از تصاویر که شبیه صورت انسان است، یک سوسک شاخدراز نمایش داده شده است.
اگرچه اکثر تصاویر سائو شامل حشرات بالدار است، وی همچنین عنکبوتهای متالیک جهنده را نیز در مجموعه خود ثبت کرده است. این عنکبوتها با افزایش فشار خون درون پاهای خود، 10 تا 15 برابر اندازه بدنشان میپرند.
چشمان آن دارای دید قوی برای کمک به کمین کردنشان برای طعمه و همچنین برقراری ارتباط با جنس مخالف است.
سائو برای ثبت بسیاری از تصاویر، فاصله خود را به تدریج از سوژه تغییر میداده است. این کار شامل حرکت دوربین بجای حرکت سوژه است که در نهایت با در کنار هم قرار گرفتن تصاویر، محتوی آنها بطور پیکسل به پیکسل روی هم قرار گرفته تا تاثیر نهایی را بوجود آورد.