به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نواوری، پروفسور سایمون وسلی (Simon Wessely) یکی از برجسته ترین استادان روانپزشکی در دنیا است که تاکنون پژوهش های زیادی را در این حوزه به انجام رسانده و کتاب های متعددی نیز منتشر کرده است. بیشتر فعالیت های پروفسور وسلی به بررسی تاثیرات مسائل روانی بر سلامت جسمی بوده است. پروفسور وسلی در مصاحبه ای با مجله نیوساینتیست به بیان دغدغه های خود در مورد لزوم اهمیت دادن به مساله سلامت روان و نیز درهم آمیزی سیستم سلامت جسم با سلامت روان می پردازد.
چرا فکر می کنید روانشناسی باید با پزشکی عمومی در هم آمیخته شود؟
در انگلستان، روانپزشکان در بیمارستان های معمولی حضور ندارند و در بیمارستان هایی ویژه سلامت روان فعالیت می کنند. این وضعیت به جدایی سیستم سلامت جسم و سلامت روان انجامیده است. با این حال، بسیاری از بیماری ها به گونه ای هستند که نمی توان جنبه روانی آن را از علایم جسمی ناشی از آن متمایز کرد. همچنین شواهد روز افزونی وجود دارد که درمان های روانشناختی می توانند در درمان مشکلات جسمی موثر باشند.
ممکن است مثالی بزنید؟
برای نمونه، بیماری های قلبی را در نظر بگیرید. با اینکه شاید این عارضه یک مشکل کاملاً جسمی به نظر برسد، ولی پژوهش ها نشان داده که میزان تاثیر افسردگی در ادامه زندگی فرد پس از 12 ماه حتی از تاثیر مصرف دخانیات هم بیشتر است. همچنین گاهی اوقات برخی افراد به کلینیک های قلب و عروق مراجعه و فکر می کنند که دچار مشکلات قلبی شده اند، حال آنکه مشکل آنها به خاطر حمله PANIC (وحشت زدگی) است.
به نظر شما چه چیزی باید تغییر یابد؟
باید بخشی به نام روانپزشکی را نیز در بیمارستان های عمومی و پرتردد ایجاد کرد. این بخش باید به همه مشکلات روانشناختی و اجتماعی که در بیمارستان های شلوغ روی می دهد بپردازد. برای نمونه، افسردگی در بیماران سرطانی و یا فراموشی در افراد سالمند و مشکلاتی که در تصادفات و مراجعان به بخش فوریت های پزشکی وجود دارد باید از نظر روانپزشکی نیز بررسی شود.
آیا واقعاً درصد زیادی از کسانی که به بخش فوریت های پزشکی مراجعه می کنند دارای مشکلات روانی هستند؟
حدود 30 تا 40 درصد آنها این گونه هستند. یکی از دلایلی که در بخش فوریت های پزشکی بیمارستان دچار مشکل هستیم این است که خدمات سلامت روانی به اندازه کافی در بیمارستان های عمومی ارائه نمی شود. اینجا است که گنجاندن بخش روانپزشکی می تواند سودمند باشد.
آیا نمونه ای از سودمندی این شیوه پیشنهادی هم دارید؟
مطالعات نشان داده که وقتی بیماران دیابتی در بیمارتسان تحت درمان روانشناختی هم قرار می گیرند، نه سلامت روانی آنها ارتقاء می یابد، بلکه حتی می توانند کنترل بهتری بر دیابت خود داشته باشند. این نتیجه ممکن است شگفت انگیز باشد.
آیا برنامه ای که توصیه می کنید هزینه ساز نیست؟
خیر. در حقیقت، این برنامه موجب صرفه جویی در هزینه ها می شود. بررسی میزان سودمندی بخش روانپزشکی مستقر در بیمارستان عمومی اصلی شهر بیرمنگام انگلستان نشان داد که این بخش هر ساله هزینه ای کمتر از یک میلیون پوند داشته ولی در عین حال موجب کاهش 3.55 میلیون پوندی در استفاده از تخت های بیمارستان شده است.
آیا گسترش هر چه بیشتر از بخش روانپزشکی در بیمارستان های عمومی را چاره کار می دانید؟
ما باید به فکر درهم آمیزی کامل سیستم سلامت جسم و سلامت روان باشیم. من در یک بیمارستان روانپزشکی کار می کنم و در آن طرف خیابان هم یک بیمارستان عمومی قرار دارد. این مساله نداعی گر این است که گویی دو مقوله سلامت جسم و سلامت روان در برابر هم و متفاوت هستند.
با اینکه ما به بیمارانی که به بیمارستان ما می آیند خدمات روانپزشکی خوبی ارائه می دهیم، اما می خواهیم به بیماران آن سوی خیابان هم کمک کنیم، زیرا می دانیم که بیماران دارای مشکلات روانی، زودتر از سایر بیماران جان خود را از دست می دهند.
آیا به انجام این ادغام بین سیستم سلامت جسم و سلامت روان خوشبین هستید؟
این اتفاق مدتی است که آغاز شده است. تعداد روانپزشکان مستقر در بیمارستان ها افزایش یافته و البته بر میزان آموش های آنها نیز افزوده می شود. با این حال هنوز باید تلاش بسیار بیشتری صورت گیرد تا بتوان روانپزشکی را درون پزشکی جای داد. در واقع جایگاه اصلی روانپزشکی نیز همان جاست.
منبع: سیناپرس
