به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، فاطمه متقی طلب، دانش آموخته‌ی دکترای نانوبیوتکنولوژی دانشگاه تربیت مدرس در این خصوص توضیح داد: استفاده از ترکیب پلیمری مطرح شده در این پروژه و نحوه‌ی ساخت و طراحی آن، برای اولین بار مورد بررسی قرار گرفته است.
وی عنوان کرد: با توجه به نتایج خوب به دست آمده، امید است که بتوان از کانال عصبی ساخته شده در مدل‌های حیوانی دیگر و نهایتاً در مدل‌های انسانی بهره گرفت و باید دانست که از ویژگی‌های مهم کانال هدایت عصبی زیست تخریب‌پذیری، نرم و قابل انعطاف بودن است.
متقی طلب اظهار داشت: یکی از اجزای ساخت کانال، فیبروئین ابریشم است که این ماده، پلیمری طبیعی است که پارامترهای مذکور را تأمین می کند.
وی با بیان اینکه هدایت الکتریکی کانال عصبی نیز گزینه‌ی با اهمیتی است و یک کانال باید بتواند وظیفه انتقال الکتریکی عصب جداشده‌ی در حال ترمیم را نیز انجام دهد، اذعان داشت: از آنجا که فیبروئین ابریشم هدایت الکتریکی کمی دارد، در این کار از نانولوله‌های کربنی تک دیواره استفاده شده است.
متقی طلب در خصوص نتایج استفاده از فیبرونکتین در ساختار نانوکامپوزیت بیان کرد: نانوالیاف فیبرونکتین الکتروریسی شده بر روی بستر فیبروئین ابریشم/نانولوله‌های کربنی تک دیواره، از ظاهری جهت‌دار با آرایش منظم، تخلخل و قطر مناسبی برخوردارند. سلول‌های شوان (سلول‌های ترمیم کننده‌ی عصب) بر روی کانال عصبی ساخته شده حاوی فیبرونکتین در مقایسه با گروهی که فاقد فیبرونکتین بودند از رشد و تکثیر بیشتری برخوردار شدند.
بر اساس اعلام ستاد نانو، آزمایش‌های صورت گرفته، در حیواناتی که عصب سیاتیک آن‌ها با کانال طراحی شده پیوند زده شده بودند، سرعت هدایت پیام عصبی بیشتری را نسبت به گروه‌های دیگر از خود نشان داده‌اند.
وی با اشاره به اینکه این امر می‌تواند حاکی از احیای فعالیت عصب پس از پیوند، در نظر گرفته شود، افزود: در نهایت، می‌توان نتیجه گرفت که کانال عصبی زیست سازگار بر پایه فیبروئین ابریشم/نانولوله‌های کربنی تک دیواره/فیبرونکتین با آرایش منظم از ساختار قابل قبولی به منظور استفاده در پیوندهای عصبی اعصاب سیاتیک آسیب دیده برخوردار است.
این نتایج حاصل همکاری دکتر فاطمه متقی طلب، دکتر مجید صادقی زاده – عضو هیأت علمی دانشگاه تربیت مدرس، دکتر مهدی فرخی و دکتر محمد علی شکرگزار – اعضای هیأت علمی انستیتو پاستور و همکارانشان است که در مجله‌ی PLOS ONE (جلد 8، شماره 9، سال 2013، صفحات 1 تا 12) منتشر شده است.
گفتنی است، امروزه یکی از مسائل مهم در بازسازی عصب محیطی، میزان بهبودی کم در آسیب‌های وارد شده است و تا کنون روش‌های مختلفی جهت بازسازی عصب همچون پیوند عصبی، انتقال عصب و استفاده از کانال‌های هدایت عصبی مورد استفاده قرار گرفته است.
در کانال هدایت
عصبی، تنش بخیه حداقل بوده و محیطی مناسب برای هدایت اکسون‌های (رشته‌های
عصبی) آسیب دیده فراهم می‌کند. همچنین به سبب وجود غشای نفوذپذیر، امکان
انتشار مولکول‌های غذایی بین کانال و بافت اطراف وجود دارد. با توجه به
مزیت‌های ذکر شده، این روش ترمیم عصب نسبت به سایر روش‌های موجود برتری
دارد.
در این پژوهش، جهت ساخت کانال هدایت عصبی از نانوکامپوزیت
فیبروئین ابریشم/نانولوله‌های کربنی تک دیواره/فیبرونکتین استفاده شده است.
این محصول ساختاری متخلخل با قابلیت تبادل مواد غذایی و اکسیژن دارد.
همچنین ساختار فیزیکی و شیمیایی آن نیز همگن بوده و از هدایت الکتریکی
مناسبی برخوردار است. تسریع و کیفیت بهبود عصب سیاتیک در مقایسه با مدل‌های
قبلی از مهم‌ترین نتایج این تحقیقات است.
