به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری،  در سال 2006 پژوهشی در مورد نوزادان نشان داد که کودکان 18 ماهه بدون آنکه از آنها خواسته شود، تمایل داشتند به آزمایشگران کمک کنند.

این نمایش رفتار نوع دوستی در سنین پایین با آنچه بسیاری از دانشمندان در مورد ذاتی بودن نوع‌دوستی باور داشتند، مطابقت داشت و این یافته‌ها از آن زمان به بعد پایه بسیاری از آزمایشات شد.

اما رودولفو کورتس باراگان، فارغ‌التحصیل روانشناسی دانشگاه آکسفورد و کارول دویک، استاد روانشناسی بنیاد لوئیس و ویرجینیا ایتون به آزمایشات بیشتر در مورد این مفهوم پرداختند.

آنها دریافتند که در پژوهش 2006، محققان چند دقیقه با کودکان بازی کرده بودند تا آن‌ها با افراد جدید احساس راحتی کنند. اما این تعامل هرچند کوتاه ممکن است کودکان را برای رفتار نوع‌دوستی آماده کرده و بر نتیجه آزمایشات تاثیر گذاشته باشد.

باراگان و کارول آزمایش جدیدی را طراحی کردند و در آن، تاثیر دوره آماده‌سازی پیش از آزمایشات را کنار گذاشتند.

آنها 36 کودک یک و دو ساله را در دو گروه تقسیم کردند. در گروه اول، آزمایشگران با توپی با کودک بازی کرده و با او حرف می‌زدند. پس از چند دقیقه آزمایشگران بطور تصادفی جسمی را از روی میز می‌انداختند و تماشا می کردند که آیا کودک مانند تجربه 2006 در برداشتن آن به آن‌ها کمک می‌کند.

تفاوت در گروه دوم مشاهده شد که در آن آزمایشگران و کودک هر کدام با توپ خود بازی کرده و با هم صحبت می‌کردند. مجددا بعد از چند دقیقه، آزمایشگر جسمی را بطور اتفاقی از روی میز انداخت. نتایج نشان داد که کودکانی که در بازی دوجانبه همراهی داشتند، سه برابر بیشتر از کودکانی که بازی موازی داشتند، احتمال داشت که کمک کنند.

هنگامی که محققان این آزمایش را با شرایط کمی متفاوت بر روی کودکان با سن بیشتر انجام دادند، گروه بازی دوجانبه تا دو برابر بیشتر احتمال داشت که کمک کنند.

نتایج نشان می‌دهد که رفتار نوع‌دوستانه احتمالا بیشتر توسط روابط حتی انواع کوتاه آن و نه غریزه شکل می‌گیرد.

یکی از بحث‌ها در مورد نوع‌دوستی ذاتی این بود که این رفتار نوعی انطباق تکاملی مفید بود که طی آن برای مثال، بازی دوجانبه منجر به مراقبت دوجانبه و ارتقای شانس بقای دیگری می‌شد.

به گفته محققان، آزمایشات بیشتری برای اثبات این نتایج و بویژه بر روی کودکان کمتر از 18 ماه مورد نیاز است.