محققان
با استفاده از پروتئین پارکینسون، موفق به ساخت فیلم‌های بسیار نازک و
متراکمی از نانوذرات طلا شده‌اند. تاخوردگی غلط این پروتئین، موجب تجمع آن
می‌شود. بنابراین با پوشاندن نانوذرات طلا توسطاین نوع پروتئین و تحریک این
پیچ و تاب نادرست، می‌توان لایه‌هایی بسیار متراکم و پایدار ایجاد نمود. به
گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، دانشمندان، کاربردی خلاقانه برای پروتئینی مرتبط با بیماری پارکینسون
یافته‌اند. محققان به کمک این نوع پروتئین، ورقه‌های بزرگی از نانوفیلم‌های
تک‌لایه‌می‌سازند. نتایج این روش، موجب پیشرفت و توسعه ساخت دستگاه‌های
نانوالکترونیک انعطاف‌پذیر خواهد شد.
فیلم‌های بسیار نازک از نانوذرات،
به دلیل کاربرد احتمالی آن‌ها در دستگاه‌های الکترونیکی و نوری، بسیار مورد
توجه می‌باشند. در راستای ساخت این فیلم‌ها در ابعاد بزرگ، یک تیم
تحقیقاتی به سرپرستی پایک سونگ ریول ، استاد دانشگاه ملی سئول، به پروتئینی
به نام آلفا سینوکلئین روی آورده‌اند. این پروتئین، وظیفه تنظیم میزان
دوپامین آزاد شده در مغز را بر عهده داشته و نیز به عنوان پروتئین مسئول
برای تولید ساختارهای تارچه‌مانند مرتبط با بیماری‌های اعصاب نظیر
پارکینسون، شناخته شده‌است.
آلفا سینوکلئین تمایل شدیدیبه تجمع در صورت
پیچ و تاب نادرست دارد. محققان نانوذرات طلا را با لایه‌ای از این پروتئین
پوشاندند و سپس به این ترکیب اجازه دادند تا جذب یک سطح پلی کربنات شود.
پروتئین‌ها به این سطح متصل شده و در نهایت، تک‌لایه‌ای متراکم از نانوذرات
طلا تشکیل دادند که توسط پیوندهای پروتئینی پابرجا بود.
در مرحله آخر،
پایه پلی‌کربناتی توسط کلروفرم حل شد. این حلال،تاخوردگی اشتباه پروتئین‌ها
را نیز تحریک کرده و منجر به تجمع متراکم‌تر آن‌ها و به تبع آن افزایش
پایداری تک‌لایه‌ها حتی پس از خشک شدن آن‌ها می‌شود. برخلاف روش‌های قبلی،
توسط این تکنیک می‌توان فیلم‌هایی با ابعاد میلی‌متری و سانتیمتری نیز
ساخت. از این روش برای پوشاندن یک ویفر چهار اینچی استفاده شده‌است.
رنگ
این فیلم‌های شفاف، به اندازه ذرات طلای مورد استفاده بستگی دارد. ذرات
10، 20 و 30 نانومتری، به‌ترتیب رنگ‌های صورتی روشن، بنفش و آبی تیره را
تولید می‌کنند. انعطاف‌پذیری این فیلم‌ها به اندازه‌ای است که می‌توان
آن‌ها را مچاله و سپس در یک مایع دوباره صاف کرد. با این فیلم‌ها می‌توان
اجسام مختلف نظیر کره‌های سیلیکونی را بدون شکاف برداشتن آن‌ها پوشاند.
دانشمندان
امیدوارند که با استفاده از نانوذرات مغناطیسی و یا نقاط کوانتومی،
بتوانند کاربردهای متنوع دیگری برای این فیلم‌ها بیابند. کاربردهای احتمالی
این فیلم، در ساخت قطعات الکترونیکی، صفحه‌های نمایش بسیار نازک و حسگرهای
زیست‌سازگار برای مطالعه و بررسی اندام‌ها و بافت‌های بدن در محیط
آزمایشگاهی می‌باشد.
منبع:
http://www.asianscientist.com/2015/02/in-the-lab/parkinsons-protein-helps-ultrathin-nanoparticle-films/
