مشاور معاون علمی و فناوری رئیس جمهور معتقد است: اقتصاد دانش‌بنیان جایگاه ما را از یک رقیب ضعیف و کوچک به یک موقعیت ممتاز اقتصادی تغییر می‌دهد به شرطی که اولا این اقتصاد را خوب درک کنیم ثانیا بقیه نهادهای علمی و اقتصادی را با مفهوم دانش‌بنیان هماهنگ کنیم.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، متن کامل یادداشت پرویز کرمی؛ مشاور معاون علمی و فناوری رئیس جمهور بدین شرح است:
آیا واقعا ما نسبت به تولیدات داخلی مسئولت داریم؟ وقتی بین خرید کالای داخلی و خارجی مخیریم که یکی را انتخاب کنیم آیا باید به چیزهایی غیر از "تقاضا و مرغوبیت کالا و اقتصاد خانواده" و از این قبیل هم فکر کنیم؟ آیا چیزی مثل تعهد اجتماعی باید وارد میدان شود و کفه خرید داخلی را سنگین‌تر کند؟ خیلی از کارخانجات داخلی بسته شده‌اند و کارگرانشان بیکار شده‌اند.
بعضی از این دستفروشانی که کنار خیابان می‌بینید، یا خیلی از مردمی که با ماشین شخصی‌شان مسافرکشی می‌کنند، اینها را اگر پای درددلشان بنشینید می‌بینید که هرکدام تکنسینی، کارگری، دست‌به آچاری، چیزی بوده‌اند و در یک کارخانه روزی هشت نه ساعت کار می‌کرده‌اند. منتها چون تولیداتشان به هر دلیلی بازار نداشته، یا بازار داشته و ذره ذره بازار را از دست داده، ناگزیر کرکره تولید پایین کشیده شده و اینها هم هرکدام به گوشه‌ای رفته‌اند و برای امرار معاش به کاری مشغول شده‌اند.
در اطراف تهران بعضی کارخانه‌ها تغییر کاربری داده‌اند و فضای سبز و فضای کارگری- اداری و خط تولید خود را با ریسه‌های نورانی و نوارهای رنگی و زرق و برق‌های ظاهری به باشگاه عروسی تبدیل کرده‌اند. کارگران را هم که تا دیروز با ابزرا و ادوات کارخانه سر و کار داشتند، لباس پلوخوری پوشانده‌اند به گارسونی و میزبانی گمارده‌اند.
کارگری که تا دیروز با با پتک و سندان و پرس و تراش و ریخته‌گری و از این قبیل سر و کار داشت، تکنسینی که تا دیروز با ابزار و ادوات فنی سر و کار داشت، حالا سینی به دست جلوی مهمانان خم و راست می‌شود تا چای و شیرینی و آب میوه تعارفشان کند... این قصه از این هم سوزناک‌تراست وقتی می‌فهمیم که بسیاری از تولید کننده‌های ما از سر ناچاری به کسوت دلالی و واسطه‌گری درآمده‌اند و سفره خود را که تا قبل از اینها جمعتی دورش می‌نشستند و روزی می‌بردند، کوچک کرده‌اند و به اندازه یک شرکت وارداتی تقلیلش داده‌اند. قصه محدود به این نیست.
سرمایه‌هایی که می‌توانستند وارد تولید بشوند و ایجاد اشتغال کنند و چرخ‌های صنعت را به حرکت درآورند و نرخ بیکاری را کاهش دهند، و بسیاری از معضلات اجتماعی را از سر راه بردارند، به جاهای دیگر کشیده شده‌اند.
سرمایه‌هایی که می‌توانستند تولید را رونق ببخشند امروز یا کشورهای دیگر را رونق می‌بخشند یا گرفتار سود خواب شده‌اند. تعطیلی تولید مصائبی دارد که نباید به همین بیکاری کارگران و کساد شدن اقتصاد محدودش کرد. ما اینجا معضلات اجتماعی فراوانی داریم که با پایین کشیده شدن چراغ تولید، بزرگ می‌شوند و قدرت می‌گیرند و مردم را گرفتار می‌کنند. چیز پیچیده و پنهانی نیست که اگر تولید و سرمایه‌گذاری در تولید رونق بگیرند، به تبعشان بیکاری هم به حداقل می‌رسد و خیلی از مشکلات خانوادگی که به جامعه سرایت می‌کند، خودبخود به کناری می‌رود. بیکاری ام‌المعضلات است.
ریشه اعتیاد، ریشه طلاق، ریشه پرخاشگری، ریشه خیلی از مفاسد را اگر تعقیب کنیم یک سرشان به بیکاری و مشکلات معیشتی می‌رسد. اینها به کنار، نیروی جوان و تحصیلکرده و تازه نفس در راهند و حاضر به یراقند تا کار کنند و چرخ‌های صنعت و اقتصاد را به حرکت دربیاورند. این نیروهای جوان اگر به درهای بسته کارخانجات بخورند چه بلایی سرشان می‌آید و اگر نتوانند کاری حلال و آبرومند و مفید برای خود دست و پا کنند چه باید بکنند؟ این سوالات جدی‌اند و نباید به سادگی از کنارشان گذشت. هر وقت ما به بازار می‌رویم و بین خرید جنس ایرانی و جنس خارجی مردد می‌مانیم باید به همه این سوالات فکر کنیم. این سوالات بنیادین می‌توانند عادت‌ها و طرز تلقی ما را عوض کنند. حتی می‌توانند سبک زندگی ما را تغییر دهند.
خوب است که برای رونق تولید کمپین ملی راه بیندازیم. خوب است که احساسات ملی را برانگیزانیم اما باید از مرثیه‌سرایی بپرهیزیم. تعطیلی تولید قطعا سوزناک است اما به جای گریه و ذکر مصیبت لازم است که دست به زانوهایمان بزنیم، یاعلی بگوییم و یک کار انقلابی و خداپسندانه کنیم. در این حوزه با مرثیه کاری نمی‌توانیم بکنیم هرچند با برانگیختن درست و منطقی احساسات ملی تا حد زیادی می‌توانیم وضع تولید را بهبود ببخشیم.ما در خوب و بد شدن جامعه سهم داریم و همه رفتار و گفتارمان بر جامعه تاثیر مستقیم و غیر مستقیم می‌گذارد. ما وقتی به بهانه‌های واهی و غیر علمی و غیر واقع از جنس ایرانی قهر می‌کنیم و جنس خارجی می‌خریم، باید عواقبش را هم در نظر بگیریم و منتظر پیامدهای خطرناک این خریدمان باشیم. این گفتمان حمایت از جنس مرغوب داخلی چنان باید فراگیرشود که مردم موقع خرید کالای خارجی عذاب وجدان بگیرند و باور کنند که یک خرید ساده می‌تواند تبعات زیادی برای هموطنانشان بلکه خودشان و فرزندانشان داشته باشند. یعنی درست یا غلط به باور عمومی بدل شده که برندهای فلان و بهمان و بیسار بی‌نظیرند، به تعبیر عوام مرگ ندارند، خوب کار می‌کنند و در خدمت اقتصاد خانواده‌اند. در رقابت با این برند، کالایی است داخلی که به هر دلیلی توان رقابت را ندارد. چه در قیمت و چه در کیفیت و چه در برندسازی از رقیب خارجی خود عقب است و نمی‌تواند آن‌قدری که لازم دارد برای خود مشتری دست و پا کند. اینجا نباید به دام تسلسل مرغ و تخم مرغ بیفتیم و بگوییم اول بازار را بهبود ببخشیم تا خودبخود کالا هم بهبود بیابد یا اول کالا را مرغوب بسازیم تا به تبعش بازار هم اصلاح شود...
این دو باهم باید اتفاق بیفتد نه اینکه یکی مقدم بر دیگری باشد. در واقع از راه درست و مستدل باید به مصرف کننده بقبولانیم که خرید خارجی‌اش چه تبعاتی دارد و خرید داخلی‌اش چه تبعاتی؟ به عبارت دیگر آیا کالای ایرانی در یک رقابت آزاد باید خودش را عرضه کند یا با سفارش و خواهش و تحریک عرق ملی؟ما آیا اوضاع خودروسازی ما بهبود یافته؟ آیا در مجالی که ما همه‌کاره بازار بودیم توانستیم اقتصاد خودرو را سامان دهیم؟ همین الآن اگر ورود نه فقط کالای چینی که ورود هرنوع کالایی از هر جایی ممنوع شود آیا رونق به تولید و صنعت و اقتصاد برخواهند گشت؟ یک سوال دیگر: شما کالای x را تولید می‌کنید به قیمت Nتومان. مردم هم با اکراه یا با طیب خاطر می‌خرند و مصرف می‌کنند. اما همه می‌دانند که کره‌ای‌ها یا ژاپنی‌ها همین محصول را با کیفیت بهتر و زیر قیمت N تومان تولید می‌کنند و حاضرند با تخفیف ویژه به ما بفروشند. عقل حکم می‌کند ما از خرید جنس خارجی سرباز بزنیم یا تن به خرید بدهیم؟
با استفاده از ابزارهای هنری و فرهنگی و با بهره‌گیری از همه توان فرهنگی که در جامعه داریم می‌توانیم غرور ملی را تحریک کنیم و عرق ملی را بجنبانیم و چنین جا بیندازیم -بلکه به یک امر بدیهی بدل کنیم- که هرکسی از مردم به جنس داخلی بی‌اعتنایی می‌کند و صرفا تحت تاثیر تبلیغات عامدانه و مصرانه، جنس خارجی می‌خرد ضربه‌ای به پیکره تولید می‌زند و در بیکار شدن همسایه‌ها و برادران و خواهران خود سهیم است.
منظور این نیست که از امروز یک دغدغه جدی به دغدغه‌های مردم اضافه کنیم و برای آنها یک دردسر جدی درست کنیم. نه. بلکه دغدغه رونق تولید و گفتمان «ایرانی،ایرانی بخر» را باید بدون بخشنامه‌های دولتی و باید بدون امر و نهی حکومتی، کاملا مردمی و خودجوش و فراگیر به دغدغه‌ای اصلی بدل کنیم. هر چند این دغدغه در خلاء شکل نمی‌گیرد و نباید حالتی فرمایشی و نمایشی پیدا کند.حالا در این میان نباید حرف بی‌مبنا زد و توصیه غیر عقلانی کرد. نمی‌شود به مردم دروغ گفت اما باید خوب و روشن واضح به آنها نشان داد که چه اتفاقی در شرف وقوع است و چطور می‌شود مرغوبیت جنس ایرانی را به همان اندازه خارجی بالا برد و مسائل روانی و تبلیغاتی‌اش را هم اصلاح کرد و اذهان را از این همه پیش‌فرض تبلیغاتی و غیر واقع‌بینانه خالی کرد.
اما نباید چنان فریفته شعارهای خود شویم که از واقعیات دنیای جدید غافل شویم. اقتضائات دنیای جدید به جای خود، رونق تولید و حمایت از جنس مرغوب ایرانی هم به جای خود. البته قبل از همه اینها باید تولید را سامان داد و مرغوبیت کالا را تضمین کرد. جنس نامرغوب را به زور احساسات و عرق ملی نباید بفروشیم که این خود نقض غرض است. اول باید کالای خوب تولید کنیم تا مصرف‌کننده هم راغب شود و به بازار بیاید و جنس ما را بخرد. مثال می‌زنم: یک ماشین لباسشویی در بازار است که خارجی‌ها آن را ساخته‌اند و اعتباری چند ده ساله پشت آن است.
دنیای امروز اقتضائات خودش را دارد. نمی‌شود به روی خیلی از چیزها در بست. چو در بندی سر از روزن برآرد. روابط صنعتی و اقتصادی هم طوری است که دیگر خیلی نمی‌شود بین تولید داخل و خارج مرزبندی کرد. اما در این میان مناسبات دیگری هم پدید آمده‌اند که می‌توانند بازار را به نفع داخل عوض کنند. در این یک بحث بین‌المللی هست و یک بحث داخلی. بحث بین‌المللی همین چیزی است که به آن اقتصاد دانش‌بنیان می‌گوییم.
مردم شاید تحت تاثیر اوامر و نواهی بزرگانشان یا سفارش هنرمندانشان کمپینی راه بیندازند و به خرید کالای ایرانی راضی شوند. شاید با تحریک احساسات بتوانیم رقبای خارجی را از میدان بدر کنیم. اما به صرف این کار به جایی نمی‌رسیم. ما باید از گذشته خود درس بگیریم. به صرف تبلیغات و شعار و کمپین و احساسات راه به جایی نخواهیم برد هرچند که این کارهای مقدماتی بسیار ضروری و مهمند. به خودرو و سوابق مربوط به خودرو نگاه کنید. تقریبا در چهار دهه گذشته خودرو داخلی بی‌رقیب بوده و بازار داخلی را قبضه کرده. هنوز هم با اینکه امکان خرید خودروی خارجی فراهم است بازار به دست تولیدکننده‌های داخلی است.
اقتصاد دانش‌بنیان می‌تواند جایگاه ما را در اقتصاد رقابتی عوض کند. اینجا دیگر نیازی نیست که با تولید کننده‌های خارجی رقابت کنیم بلکه با اتکای به دانش‌بنیان می‌توانیم محصولاتی تولید کنیم یا خدماتی عرضه کنیم که منحصرا متعلق به خودمانند. اقتصاد دانش‌بنیان جایگاه ما را از یک رقیب ضعیف و کوچک به یک موقعیت ممتاز اقتصادی تغییر می‌دهد به شرطی که اولا این اقتصاد را خوب درک کنیم ثانیا بقیه نهادهای علمی و اقتصادی را با مفهوم دانش‌بنیان هماهنگ کنیم...
نکته دوم که پشتوانه فرهنگی ایرانی و اسلامی و انقلابی دارد، بحث اقتصاد مقاومتی است. در سایه آموزه‌های مقاومت می‌توانیم از تجمل‌گرایی پرهیز کنیم و بنیه‌های علمی و اقتصادی کشور را چنان تقویت کنیم که بتواند پیامدهای منفی واردات را به کمترین حد برساند و تولیدات داخلی را قدرت و قوتی فوق‌العاده ببخشد. در این باره قبلا به تفصیل سخن گفته‌ایم. کافیاست همان تجربه‌های موفق این سی و شش، هفت سال را به طور جدی پی بگیریم تا رکود اقتصادی از میان برداشته شود، ان‌شالله. بنابراین مفهوم ساخت ایران را نباید تبدیل به شعارهای غیرواقعی بکنیم و با مرثیه‌سرایی گره‌شان بزنیم بلکه ساخت ایران اگر با دو مفهوم دانش‌بنیان و مقاومتی درآمیزد آنگاه تاثیرش صدچندان می‌شود.
پرویز کرمی* دبیر ستاد توسعه فرهنگ علم، فناوری و اقتصاد دانش بنیان
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، متن کامل یادداشت پرویز کرمی؛ مشاور معاون علمی و فناوری رئیس جمهور بدین شرح است:
آیا واقعا ما نسبت به تولیدات داخلی مسئولت داریم؟ وقتی بین خرید کالای داخلی و خارجی مخیریم که یکی را انتخاب کنیم آیا باید به چیزهایی غیر از "تقاضا و مرغوبیت کالا و اقتصاد خانواده" و از این قبیل هم فکر کنیم؟ آیا چیزی مثل تعهد اجتماعی باید وارد میدان شود و کفه خرید داخلی را سنگین‌تر کند؟ خیلی از کارخانجات داخلی بسته شده‌اند و کارگرانشان بیکار شده‌اند.
بعضی از این دستفروشانی که کنار خیابان می‌بینید، یا خیلی از مردمی که با ماشین شخصی‌شان مسافرکشی می‌کنند، اینها را اگر پای درددلشان بنشینید می‌بینید که هرکدام تکنسینی، کارگری، دست‌به آچاری، چیزی بوده‌اند و در یک کارخانه روزی هشت نه ساعت کار می‌کرده‌اند. منتها چون تولیداتشان به هر دلیلی بازار نداشته، یا بازار داشته و ذره ذره بازار را از دست داده، ناگزیر کرکره تولید پایین کشیده شده و اینها هم هرکدام به گوشه‌ای رفته‌اند و برای امرار معاش به کاری مشغول شده‌اند.
در اطراف تهران بعضی کارخانه‌ها تغییر کاربری داده‌اند و فضای سبز و فضای کارگری- اداری و خط تولید خود را با ریسه‌های نورانی و نوارهای رنگی و زرق و برق‌های ظاهری به باشگاه عروسی تبدیل کرده‌اند. کارگران را هم که تا دیروز با ابزرا و ادوات کارخانه سر و کار داشتند، لباس پلوخوری پوشانده‌اند به گارسونی و میزبانی گمارده‌اند.
کارگری که تا دیروز با با پتک و سندان و پرس و تراش و ریخته‌گری و از این قبیل سر و کار داشت، تکنسینی که تا دیروز با ابزار و ادوات فنی سر و کار داشت، حالا سینی به دست جلوی مهمانان خم و راست می‌شود تا چای و شیرینی و آب میوه تعارفشان کند... این قصه از این هم سوزناک‌تراست وقتی می‌فهمیم که بسیاری از تولید کننده‌های ما از سر ناچاری به کسوت دلالی و واسطه‌گری درآمده‌اند و سفره خود را که تا قبل از اینها جمعتی دورش می‌نشستند و روزی می‌بردند، کوچک کرده‌اند و به اندازه یک شرکت وارداتی تقلیلش داده‌اند. قصه محدود به این نیست.
سرمایه‌هایی که می‌توانستند وارد تولید بشوند و ایجاد اشتغال کنند و چرخ‌های صنعت را به حرکت درآورند و نرخ بیکاری را کاهش دهند، و بسیاری از معضلات اجتماعی را از سر راه بردارند، به جاهای دیگر کشیده شده‌اند.
سرمایه‌هایی که می‌توانستند تولید را رونق ببخشند امروز یا کشورهای دیگر را رونق می‌بخشند یا گرفتار سود خواب شده‌اند. تعطیلی تولید مصائبی دارد که نباید به همین بیکاری کارگران و کساد شدن اقتصاد محدودش کرد. ما اینجا معضلات اجتماعی فراوانی داریم که با پایین کشیده شدن چراغ تولید، بزرگ می‌شوند و قدرت می‌گیرند و مردم را گرفتار می‌کنند. چیز پیچیده و پنهانی نیست که اگر تولید و سرمایه‌گذاری در تولید رونق بگیرند، به تبعشان بیکاری هم به حداقل می‌رسد و خیلی از مشکلات خانوادگی که به جامعه سرایت می‌کند، خودبخود به کناری می‌رود. بیکاری ام‌المعضلات است.
ریشه اعتیاد، ریشه طلاق، ریشه پرخاشگری، ریشه خیلی از مفاسد را اگر تعقیب کنیم یک سرشان به بیکاری و مشکلات معیشتی می‌رسد. اینها به کنار، نیروی جوان و تحصیلکرده و تازه نفس در راهند و حاضر به یراقند تا کار کنند و چرخ‌های صنعت و اقتصاد را به حرکت دربیاورند. این نیروهای جوان اگر به درهای بسته کارخانجات بخورند چه بلایی سرشان می‌آید و اگر نتوانند کاری حلال و آبرومند و مفید برای خود دست و پا کنند چه باید بکنند؟ این سوالات جدی‌اند و نباید به سادگی از کنارشان گذشت. هر وقت ما به بازار می‌رویم و بین خرید جنس ایرانی و جنس خارجی مردد می‌مانیم باید به همه این سوالات فکر کنیم. این سوالات بنیادین می‌توانند عادت‌ها و طرز تلقی ما را عوض کنند. حتی می‌توانند سبک زندگی ما را تغییر دهند.
خوب است که برای رونق تولید کمپین ملی راه بیندازیم. خوب است که احساسات ملی را برانگیزانیم اما باید از مرثیه‌سرایی بپرهیزیم. تعطیلی تولید قطعا سوزناک است اما به جای گریه و ذکر مصیبت لازم است که دست به زانوهایمان بزنیم، یاعلی بگوییم و یک کار انقلابی و خداپسندانه کنیم. در این حوزه با مرثیه کاری نمی‌توانیم بکنیم هرچند با برانگیختن درست و منطقی احساسات ملی تا حد زیادی می‌توانیم وضع تولید را بهبود ببخشیم.ما در خوب و بد شدن جامعه سهم داریم و همه رفتار و گفتارمان بر جامعه تاثیر مستقیم و غیر مستقیم می‌گذارد. ما وقتی به بهانه‌های واهی و غیر علمی و غیر واقع از جنس ایرانی قهر می‌کنیم و جنس خارجی می‌خریم، باید عواقبش را هم در نظر بگیریم و منتظر پیامدهای خطرناک این خریدمان باشیم. این گفتمان حمایت از جنس مرغوب داخلی چنان باید فراگیرشود که مردم موقع خرید کالای خارجی عذاب وجدان بگیرند و باور کنند که یک خرید ساده می‌تواند تبعات زیادی برای هموطنانشان بلکه خودشان و فرزندانشان داشته باشند. یعنی درست یا غلط به باور عمومی بدل شده که برندهای فلان و بهمان و بیسار بی‌نظیرند، به تعبیر عوام مرگ ندارند، خوب کار می‌کنند و در خدمت اقتصاد خانواده‌اند. در رقابت با این برند، کالایی است داخلی که به هر دلیلی توان رقابت را ندارد. چه در قیمت و چه در کیفیت و چه در برندسازی از رقیب خارجی خود عقب است و نمی‌تواند آن‌قدری که لازم دارد برای خود مشتری دست و پا کند. اینجا نباید به دام تسلسل مرغ و تخم مرغ بیفتیم و بگوییم اول بازار را بهبود ببخشیم تا خودبخود کالا هم بهبود بیابد یا اول کالا را مرغوب بسازیم تا به تبعش بازار هم اصلاح شود...
این دو باهم باید اتفاق بیفتد نه اینکه یکی مقدم بر دیگری باشد. در واقع از راه درست و مستدل باید به مصرف کننده بقبولانیم که خرید خارجی‌اش چه تبعاتی دارد و خرید داخلی‌اش چه تبعاتی؟ به عبارت دیگر آیا کالای ایرانی در یک رقابت آزاد باید خودش را عرضه کند یا با سفارش و خواهش و تحریک عرق ملی؟ما آیا اوضاع خودروسازی ما بهبود یافته؟ آیا در مجالی که ما همه‌کاره بازار بودیم توانستیم اقتصاد خودرو را سامان دهیم؟ همین الآن اگر ورود نه فقط کالای چینی که ورود هرنوع کالایی از هر جایی ممنوع شود آیا رونق به تولید و صنعت و اقتصاد برخواهند گشت؟ یک سوال دیگر: شما کالای x را تولید می‌کنید به قیمت Nتومان. مردم هم با اکراه یا با طیب خاطر می‌خرند و مصرف می‌کنند. اما همه می‌دانند که کره‌ای‌ها یا ژاپنی‌ها همین محصول را با کیفیت بهتر و زیر قیمت N تومان تولید می‌کنند و حاضرند با تخفیف ویژه به ما بفروشند. عقل حکم می‌کند ما از خرید جنس خارجی سرباز بزنیم یا تن به خرید بدهیم؟
با استفاده از ابزارهای هنری و فرهنگی و با بهره‌گیری از همه توان فرهنگی که در جامعه داریم می‌توانیم غرور ملی را تحریک کنیم و عرق ملی را بجنبانیم و چنین جا بیندازیم -بلکه به یک امر بدیهی بدل کنیم- که هرکسی از مردم به جنس داخلی بی‌اعتنایی می‌کند و صرفا تحت تاثیر تبلیغات عامدانه و مصرانه، جنس خارجی می‌خرد ضربه‌ای به پیکره تولید می‌زند و در بیکار شدن همسایه‌ها و برادران و خواهران خود سهیم است.
منظور این نیست که از امروز یک دغدغه جدی به دغدغه‌های مردم اضافه کنیم و برای آنها یک دردسر جدی درست کنیم. نه. بلکه دغدغه رونق تولید و گفتمان «ایرانی،ایرانی بخر» را باید بدون بخشنامه‌های دولتی و باید بدون امر و نهی حکومتی، کاملا مردمی و خودجوش و فراگیر به دغدغه‌ای اصلی بدل کنیم. هر چند این دغدغه در خلاء شکل نمی‌گیرد و نباید حالتی فرمایشی و نمایشی پیدا کند.حالا در این میان نباید حرف بی‌مبنا زد و توصیه غیر عقلانی کرد. نمی‌شود به مردم دروغ گفت اما باید خوب و روشن واضح به آنها نشان داد که چه اتفاقی در شرف وقوع است و چطور می‌شود مرغوبیت جنس ایرانی را به همان اندازه خارجی بالا برد و مسائل روانی و تبلیغاتی‌اش را هم اصلاح کرد و اذهان را از این همه پیش‌فرض تبلیغاتی و غیر واقع‌بینانه خالی کرد.
اما نباید چنان فریفته شعارهای خود شویم که از واقعیات دنیای جدید غافل شویم. اقتضائات دنیای جدید به جای خود، رونق تولید و حمایت از جنس مرغوب ایرانی هم به جای خود. البته قبل از همه اینها باید تولید را سامان داد و مرغوبیت کالا را تضمین کرد. جنس نامرغوب را به زور احساسات و عرق ملی نباید بفروشیم که این خود نقض غرض است. اول باید کالای خوب تولید کنیم تا مصرف‌کننده هم راغب شود و به بازار بیاید و جنس ما را بخرد. مثال می‌زنم: یک ماشین لباسشویی در بازار است که خارجی‌ها آن را ساخته‌اند و اعتباری چند ده ساله پشت آن است.
دنیای امروز اقتضائات خودش را دارد. نمی‌شود به روی خیلی از چیزها در بست. چو در بندی سر از روزن برآرد. روابط صنعتی و اقتصادی هم طوری است که دیگر خیلی نمی‌شود بین تولید داخل و خارج مرزبندی کرد. اما در این میان مناسبات دیگری هم پدید آمده‌اند که می‌توانند بازار را به نفع داخل عوض کنند. در این یک بحث بین‌المللی هست و یک بحث داخلی. بحث بین‌المللی همین چیزی است که به آن اقتصاد دانش‌بنیان می‌گوییم.
مردم شاید تحت تاثیر اوامر و نواهی بزرگانشان یا سفارش هنرمندانشان کمپینی راه بیندازند و به خرید کالای ایرانی راضی شوند. شاید با تحریک احساسات بتوانیم رقبای خارجی را از میدان بدر کنیم. اما به صرف این کار به جایی نمی‌رسیم. ما باید از گذشته خود درس بگیریم. به صرف تبلیغات و شعار و کمپین و احساسات راه به جایی نخواهیم برد هرچند که این کارهای مقدماتی بسیار ضروری و مهمند. به خودرو و سوابق مربوط به خودرو نگاه کنید. تقریبا در چهار دهه گذشته خودرو داخلی بی‌رقیب بوده و بازار داخلی را قبضه کرده. هنوز هم با اینکه امکان خرید خودروی خارجی فراهم است بازار به دست تولیدکننده‌های داخلی است.
اقتصاد دانش‌بنیان می‌تواند جایگاه ما را در اقتصاد رقابتی عوض کند. اینجا دیگر نیازی نیست که با تولید کننده‌های خارجی رقابت کنیم بلکه با اتکای به دانش‌بنیان می‌توانیم محصولاتی تولید کنیم یا خدماتی عرضه کنیم که منحصرا متعلق به خودمانند. اقتصاد دانش‌بنیان جایگاه ما را از یک رقیب ضعیف و کوچک به یک موقعیت ممتاز اقتصادی تغییر می‌دهد به شرطی که اولا این اقتصاد را خوب درک کنیم ثانیا بقیه نهادهای علمی و اقتصادی را با مفهوم دانش‌بنیان هماهنگ کنیم...
نکته دوم که پشتوانه فرهنگی ایرانی و اسلامی و انقلابی دارد، بحث اقتصاد مقاومتی است. در سایه آموزه‌های مقاومت می‌توانیم از تجمل‌گرایی پرهیز کنیم و بنیه‌های علمی و اقتصادی کشور را چنان تقویت کنیم که بتواند پیامدهای منفی واردات را به کمترین حد برساند و تولیدات داخلی را قدرت و قوتی فوق‌العاده ببخشد. در این باره قبلا به تفصیل سخن گفته‌ایم. کافیاست همان تجربه‌های موفق این سی و شش، هفت سال را به طور جدی پی بگیریم تا رکود اقتصادی از میان برداشته شود، ان‌شالله. بنابراین مفهوم ساخت ایران را نباید تبدیل به شعارهای غیرواقعی بکنیم و با مرثیه‌سرایی گره‌شان بزنیم بلکه ساخت ایران اگر با دو مفهوم دانش‌بنیان و مقاومتی درآمیزد آنگاه تاثیرش صدچندان می‌شود.
پرویز کرمی* دبیر ستاد توسعه فرهنگ علم، فناوری و اقتصاد دانش بنیان
