زندگی در فضا عوارض متعددی برای بدن فضانوردان به دنبال دارد، از دست رفتن حجم ماهیچه‌ها، بلند شدن قد، ضعف عضلانی و پوکی استخوان و اکنون دانشمندان دریافته‌اند حضور در فضا قدرت دید فضانوردان را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهد.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، تقریبا ۸۰ درصد از فضانوردانی که با چشم قوی و سالم به فضا رفته‌اند، پس از بازگشت از اقامت طولانی مدت در فضا نشانه‌هایی از ضعف چشم در قالب نزدیک‌بینی از خود بروز می‌دهند. فضانوردان در زمان پرتاب به فضا باید از دیدی بی‌نقص برخوردار باشند (اجازه استفاده از لنزهای طبی وجود دارد) و وجود این مشکل می‌تواند برای ماموریت‌های آینده انسان به اعماق فضا معضلی بزرگ به شمار رود.
🔹اولین فضانوردی که نشانه‌های ضعف بینایی را از خود بروز داد،جان فیلیپس بود که در سال ۲۰۰۵ به ایستگاه فضایی رفت. دید وی در حین اقامت در ایستگاه دچار ضعف شد و زمانی که وی به زمین بازگشت پزشکان متوجه شدند دقت دید او از ۲۰/۲۰ به ۲۰/۱۰۰ تغییر یافته است. علاوه بر این آزمایش‌ها نشان دادند چشم این فضانورد نیز دچار تغییر شده‌است. پشت کره چشم وی مسطح‌تر شده بود و باعث حرکت شبکیه به جلو شده بود. درون چشم او نشانه‌هایی شبیه به کش آمدن دیده می‌شد و عصب‌های بینایی وی متورم بودند.
🔹ناسا ابتدا تصور می‌کرد این پدیده تنها به یک فرد محدود می‌شود اما به تدریج مشخص شد اکثر فضانوردان در حین اقامت در فضا یا پس از بازگشت، به مشکلات مشابهی دچار می‌شوند. این مشکل اکنون VIIP یا فشار درون جمجمه‌ای مختل‌کننده بینایی نام گرفته است و اصلی‌ترین عامل فرضی آن نبود نیروی جاذبه و ایجاد فشار در جمجمه فضانوردان است/بیگ بنگ
