شبکه‌های اجتماعی حداکثر می توانند محل ارتباط نویسنده و مخاطب باشند؛ نه محل بروز خلاقیت های ادبی.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، عرصهٔ شبکه‌های اجتماعی عرصهٔ سرعت است و در ادبیات، جایی برای شتاب‌  نیست. اگر نویسنده در شبکه‌های اجتماعی مخاطبی دارد، مخاطبِ دیالوگی اوست. هر فرد علاقمند  در شبکهٔ اجتماعی مخاطبِ موافق و مخالفش را پیدا می‌کند. دیالوگ برقرار  و راجع‌ به داستان یا شعر صحبت می کند.

فعالیت در شبکه های اجتماعی و پیام رسان از نوع روزنامه نگاری است و بر حسب ویژگی ذاتی ، دارای سرعت  زیاد است و ادبیات به  سختی می‌تواند به ریتم این شبکه‌ها نزدیک شود.

یکی از آسیب‌های بزرگ برای یک نویسنده حرفه ای، فعالیت روزنامه‌نگاری است، زیرا کسی که روزنامه‌نگار است و می‌خواهد داستان بنویسد هر موضوع تازه‌ای را به سرعت در یادداشتش می‌نویسد یا در گزارشش آن را پیگیری می‌کند و با این کار تخلیه می‌شود، اما باید دانست که تفکر در وجود او  رسوب نمی کند و  قوام پیدا نمیکند. 

 از مزیت های شبکه های پیام رسان و اجتماعی این است که هر روز تکامل‌یافته تر می شوند و فرصتهای خوبی فراهم می کنند که اعضای آنها صدای همدیگر را بشنوند.و از طرفی تحول عظیمی در تبادل اخبار و  اطلاعات فراهم آورده اند.

به نحوی که در حال حاضر، بهترین خبرها،  آن‌هایی نیستند که توسط خبرنگاران  شبکه های خبری یا خبرگزاریها تهیه شده‌؛ بلکه آن‌هایی است که همین مردم موبایل به‌دست گزارش داده‌اند؛ خبرنگارانی که بدون گرفتن مزد و مواجب از زاویه‌های دیده‌نشده  خبر می‌فرستند. وبالاخره شبکه‌های اجتماعی و یا پیام رسان موقعیت هایی را فراهم کرده اند  که افراد صدایشان  به معنی اعتراض و یا موافقت به راحتی به گوش دیگران و جامعه برسد.

 اگر قرار باشد از حرف‌های یک نویسنده و یا شاعر در هر کجای عالم مطلع شویم، امروزه دیگر نیازی به روزنامه ‌و خبرگزاری نیست؛ چرا که این  افراد در سایت ها  و شبکه‌های مجازی مستقیماً با مخاطب در ارتباط هستند. ولی باید این مهم را بدانیم که  این امکان ارتباطی  کارآمد به هیچ وجه نمی تواند محل تولید  و عرضهٔ یک  اثر ادبیِ فاخر باشد.

محمد جعفر محمدزاده