استیون مینتْز، استاد تاریخ دانشگاه تگزاس آستین، اخیرا در یادداشتی با عنوان «زمانهٔ تغییر»، دربارهٔ شدت گرفتن روندهای تغییرات بنیادین در آموزش_عالی شواهد و قرائن جالبی ارائه کرده است.
برخی از مهم‌ترین این شواهد به تغییرات در تکنولوژی‌های آموزشی و برخی دیگر به سیاستگذاری‌های آموزش عالی برمی‌گردد.
در زمینهٔ تغییرات در #تکنولوژی‌های_آموزشی روند رو به رشد MOOC (یا همان دروس آنلاین آزاد) بسیار برجسته است. برای مثال هاروارد ایکس (Harvardx) یک دورهٔ آموزشی آزاد در سامانهٔ edX ارائه داده است که همراه با ارتباط با استادان و دستیاران آموزشی و سایر همکاران است و مدارک معتبری در ازای مبلغ اندکی شهریه ارائه می‌دهد. این موضوع در نوع خود برای یک دانشگاه قدیمی نظیر هاروارد کم‌سابقه است. همچنین دانشگاه MIT برای اولین بار به دانشجویان دوره‌های حضوری خود اجازه داد درس برنامه‌نویسی را به صورت مجازی از طریق edX بگذرانند.
در مجموع حضور در پردیس‌های دانشگاهی رنگ و بوی دیگری گرفته است. برای مثال در یکی از دروس مقدماتی علوم کامپیوتر در هاروراد دانشجویان دیگر مجبور نیستند در کلاس‌های داخل پردیس (on-capmus) حاضر شوند و تمامی ارائه‌ها یا در آزمایشگاه‌ها یا نزد تدریس‌یارها یا از طرق آنلاین صورت می‌گیرد.
بخش دیگری از این تغییرات به افزایش تأمین مالی غیرانتفاعی برمی‌گردد. برای مثال پژوهشکدهٔ تاریخ آمریکای «گیلدر لِمان» از بسیاری از برجسته‌ترین اساتید تاریخ آمریکا برای ارائهٔ دروس به معلمان تاریخ برای دریافت مدرک کارشناسی ارشد دعوت به عمل آورده است. گذراندن این دوره برای دانشجویان فاقد هزینه است.
چیز دیگری که فضای آموزش عالی را متأثر کرده است فعالیت‌های دانشگاه‌ها در خارج از پردیس‌هاست. مثلا پژوهشکده تحقیقات اجتماعی بروکلین بیش از ۷۰ دوره آموزشی حضوری و غیردانشگاهی در حوزهٔ هنرهای آزاد برگذار می‌کند که نزدیک به ۱۰۰۰ نفر از متخصصین در این دوره‌ها ثبت‌نام کرده اند.
اما این تغییرات چه دلالت‌های سیاستی دارد؟ مینتز چند پاسخ برای این پرسش دارد:
نخست این که این تغییرات نشان می‌دهد آموزش عالی دیگر محدود به جوانان نیست و متعلق به همهٔ سنین است. آمارها نشان می‌دهد به طور میانگین افراد از سن ۱۸سالگی تا ۴۸سالگی نزدیک به ۱۲ شغل عوض می‌کنند و همین امر نیاز به آموزش علمی و حرفه‌ای را ضروری می‌سازد.
دوم این که آموزش عالی در صورت‌های جدید خود بسیار ارزان‌تر است. به دلیل برگزاری دوره‌های خارج از پردیس (off-campus) هزینهٔ برگزاری دوره‌ها و همین‌طور دستمزد مدرسین کاهش یافته و برای محصلین این دوره‌ها به مراتب ارزان‌تر تمام خواهد شد.
سوم این که مونوپولی دانشگاه‌ها در آموزش عالی در حال شکسته شدن است. امروزه بسیاری از پژوهشکده‌ها، موسسات غیرانتفاعی و حتی شرکت‌ها اقدام به برگزاری دوره‌های آموزشی مدرک‌دار یا بدون مدرک می‌کنند. برخی شرکت‌ها نظیر مایکروسافت و گوگل برندهای آموزشی بسیار معتبرتری از بسیاری از دانشگاه‌های آمریکا دارند و این موضوع این حق را به آن‌ها داده است که دوره‌های آموزشی برگزار کنند.
چهارمین و احتمالا مهم‌ترین رویدادی که این تغییرات با خود به همراه دارد این است که امروزه برنامه‌های آموزشی‌ای که توسط دانشگاه‌های قدیمی هم داده می‌شوند غالبا پیامدگرا و مهارت‌بنیان هستند. برنامهٔ درسی موسسات برجسته خودآگاه یا ناخودآگاه منطبق بر نیازهای صنعت و خلأهای مهارتی موجود تنظیم می‌شوند. ارتباط آن‌ها با کارآفرینان آن‌ها را از نیاز بازار کار باخبر می‌کند و در نتیجه آموزش عالی به جای آموزش صرف ( education ) هرچه بیشتر در جهت تربیت
( #training ) قدم برمی‌دارد.
