پروفسور کیون لی استاد اقتصاد در دانشگاه ملی سئول و مدیر و موسس مرکز Economic Catch-Up و سردبیر مجله Research Policy می‌گوید: ایران می تواند بخش‌های نوظهور مثل نرم افزار که موانع ورود کمتری دارد و چرخه عمر تکنولوژی در آن کوتاه است انتخاب کند و با توجه به اینکه تکنولوژی کلیدی در آینده نرم افزار است، تکنولوژی را در حوزه‌های گوناگون یکپارچه کند.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری،پروفسور کیون لی استاد اقتصاد در دانشگاه ملی سئول و مدیر و موسس مرکز Economic Catch-Up و سردبیر مجله Research Policy می‌گوید: ایران می تواند بخش‌های نوظهور مثل نرم افزار که موانع ورود کمتری دارد و چرخه
عمر تکنولوژی در آن کوتاه است انتخاب کند. و باید بگویم تکنولوژی کلیدی در
آینده نرم افزار است که بتواند تکنولوژی را در حوزه‌های گوناگون یکپارچه
کند. در ادامه مصاحبه با پروفسور کیون لی را می‌خوانید.
به عنوان اولین سوال، این کنفرانس را چه طور ارزیابی می‌‌کنید؟ مهم‌ترین نکته یا مزیتی که این کنفرانس داشته است چیست؟
در دنیا کنفرانس های مدیریت تکنولوژی مختلفی برگزار میشود که این کنفرانس در ابعاد بزرگی برگزار شده است. خیلی جالب بود که نه تنها می‌‌شد پژوهشگران مختلفی را دید، بلکه افراد از شرکت‌ها هم حضور داشتند و جمع کردن این افراد و برگزاری چنین کنفرانسی خیلی خوب بود.
در طول سال های اخیر، آمار چاپ مقالات ایرانی در مجلات بین المللی رشد چشم‌گیری داشته است، به نظر شما این رشد میتواند برای ما خصوصا در حوزه علم و فناوری مفید باشد یا خیر؟
همیشه بر سر این موضوع بحث بوده که آیا مقالات علمی میتواند به طور مستقیم به رشد منجر شود یا خیر، من تحقیقی در این زمینه انجام دادم و متوجه شدم که در مورد کشورها با سیستم نوآوری ناکارآمد، ایجاد پتنت به طور مستقیم‌تری منجر به رشد اقتصادی میشود ولی مقالات علمی این طور نیست. تنها در کشورهای پیشرفته است که مقالات علمی می‌توانند تجاری‌سازی شوند که این مورد در کشورهای در حال توسعه اتفاق نمی‌افتد. درواقع با اطمینان نمی‌توانیم بگوییم که مقالات علمی لزوما برای رشد اقتصادی مناسب هستند یا خیر.
فرمودید ایجاد پتنت‌ها مهم تر هستند؛ به نظر شما چگونه می‌توان نرخ ایجاد پتنت‌ها را افزایش داد؟
از طریق صرف منابع بیشتر و توجه به فعالیت‌های تحقیق و توسعه‌‌ای در شرکت‌ها و بنگاه‌ها.
به نظر شما سیاست‌گذاران ایرانی و همینطور بنگاه‌ها چه باید بکنند تا در این حوزه شاهد پیشرفت باشیم؟
کشورهای متاخر یا در حال توسعه همه منابع را در اختیار ندارند، بنابراین باید در یک حوزه تخصصی تمرکز کنید یا بخش خاصی را هدف‌گذاری کنید. همچنین شرکت‌های بزرگ و همینطور شرکت‌های کوچک و متوسط وجود دارند که باید بر روی بخش‌های خاصی تمرکز کنند. می‌دانم که در ایران بخش‌های خوبی مثل نانو تکنولوژی و بیو تکنولوژی انتخاب شده‌اند. در این حالت شما باید بر روی این بخش‌های خاص به طور مداوم و سال‌های متمادی منابع خود را صرف کنید تا بتوانید اثر آن را شاهد باشید.
من در بحث امروز شنیدم که در حال سرمایه‌گذاری بر روی شرکت‌های کوچک و متوسط هستید، این خوب است ولی نمی‌توان فقط بر روی این موضوع تکیه کرد و باید کسب و کارهای بزرگ هم مورد حمایت قرار گیرند و تنها ارتقای شرکت‌های کوچک و متوسط اشتباه است و باید این شرکت‌ها تحت شرکت‌های بزرگ تقویت شوند. اگر قرار باشد درآمدهای بالا حاصل شود یا کچاپ اتفاق بیفتد و با دیگر کشورها رقابت انجام شود تاکید بر شرکت‌های کوچک و متوسط نمی‌تواند موفقت‌آمیز باشد و باید کسب و کارهای بزرگ تقویت شوند؛ چه کسی می‌خواهد با شرکت‌های بزرگ کشورهای دیگر بجنگد؟ شرکت‌های کوچک و متوسط نمی‌توانند در چنین شرایطی رقابت کنند.
اشاره ای داشتید به تمرکز ایران بر روی نانو تکنولوژی و بیو تکنولوژی؛ به نظر شما این موارد انتخاب‌های درستی هستند؟ آیا ما باید بر روی تکنولوژی‌های “های تک” سرمایه گذاری کنیم؟
در تحقیقی که من انجام دادم معیارهایی برای انتخاب این بخش‌ها وجود دارد، که بر مبنای چرخه عمر تکنولوژی است. درواقع کشورهای متاخر در مراحل اولیه، باید تکنولوژی‌ها با چرخه عمر کوتاه را انتخاب کنند که خیلی زود قدیمی می‌‌شوند؛ در چنین موقعیتی موانع ورود کمتری برای کشورهای متاخر وجود دارد. این کاری است که کره و تایوان قبلا انجام داده‌اند. کره IT را انتخاب کرد ولی در حال حاضر صنایع تولیدی IT موانع ورود بالایی دارند.
ایران می تواند بخش‌های نوظهور دیگر مثل نرم افزار که موانع ورود کمتری دارد و چرخه عمر تکنولوژی در آن کوتاه است انتخاب کند. و باید بگویم تکنولوژی کلیدی در آینده نرم افزار است که بتواند تکنولوژی را در حوزه‌های گوناگون یکپارچه کند.
به جز حوزه IT چه حوزه‌هایی مفید هستند؟
نانوتکنولوژی، بیوتکنولوژی و البته تولید مواد. یک نکته‌ای بگویم. ایران باید وارد رقابت جهانی بشود. به عنوان نمونه، صنعت خودرو باید در بازار رقابتی‌تر شود. تا زمانی که انحصار وجود داشته باشد انگیزه رقابت به وجود نمی آید. برای مثال در این صنعت شما دو شرکت سازنده دارید که باید تلاش کنند با یکدیگر رقابت کنند.
