طراحی و عرضه لباس‌هایی برآمده از فرهنگ ایرانی که توان برانگیختن
اقبال عمومی را داشته باشد، در شرایطی همچنان به عنوان چالشی بزرگ پابرجا
مانده که حداقل دو طراح بزرگ لباس اقدام به استفاده از طرح‌های نقش بسته بر
فرش ایرانی برای طراحی لباس‌های مردان و زنان کرده‌اند.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، فرش #ایرانی» تنها یکی از نقش‌های جذابی است که می‌تواند نقش لباس باشد و با چینش مناسب، طیف وسیعی از ایرانی‌ها را جذب خود کند اما متاسفانه اگر همین طرح به دست برخی طراحان داخلی بیافتد، چنین آثاری کمیکی به عنوان خروجی به مخاطب عرضه خواهد شد که اصل ایده با چالش ناکارآمدی مواجه می‌شود.
طراحی و عرضه لباس‌هایی برآمده از فرهنگ ایرانی که توان برانگیختن اقبال عمومی را داشته باشد، در شرایطی همچنان به عنوان چالشی بزرگ پابرجا مانده که حداقل دو طراح بزرگ لباس اقدام به استفاده از طرح‌های نقش بسته بر فرش ایرانی برای طراحی لباس‌های مردان و زنان نموده‌اند و لباس‌هایی را عرضه کرده‌اند که از قضا برخی از آنها جذاب بوده و به لحاظ نوع پوشیدگی مطابق به عرف معمول است.
به گزارش «تابناک»؛ سرمایه گذاری و گسترش تلاش‌ها برای تولید لباس‌هایی مبتنی بر مولفه‌های فرهنگی اصیل ایرانی-اسلامی در یک دهه اخیر به اوج خود رسیده اما در عمده موارد، خروجی قابل اعتنایی نداشته و نتوانسته اقبال عمومی مردم را در پی داشته باشد. شاید عدم وجود طراحان حرفه‌ای -دارای سطح بین المللی- لباس و همچنین تمرکز صرف بر برش پارچه باعث شده، نتوان در این زمینه محصول متفاوتی را مشاهده کرده است.
در مقابل اما در سال‌های اخیر ابتدا ظهور کفش‌هایی که «فرش‌باف» بودند، با اقبال طیفی از مردم همراه بود؛ کفش‌هایی گره خورده به یکی از اصیل‌ترین نمادهای فرهنگی ایران که البته هیچ‌گاه در گستره صنعتی تولید نشد و به صورت محدود در بازار تولید و عرضه شد اما یک اتفاق خوب بود که نشان داد می‌توان از ظرفیت طرح فرش در تولیدات البسه و پوشاک اصیل ایرانی بهره برد.
شرکت فرانسوی ژیوانشی طراح مد و لوازم آرایشی لوکس، در هفته مد پاریس از طرح‌های ریکاردو تیچی طراح ارشدش -برای زنان و مردان- رونمایی کرد که در آنها از نقوش به کار رفته در گبه و قالی ایرانی بهره برده شده بود و این طرح نو، مورد توجه منتقدین پوشاک قرار گرفته بود و به همین دلیل برخی دیگر از طراحان مشهور نیز سراغ «گبه» رفتند.
توری برچ، طراح شناخته شده آمریکایی دیگر چهره‌ای بود که در طرح‌های لباس پاییز و زمستان 2015، از پارچه‌هایی با طرح گبه و فرش ایرانی به عنوان یکی از متریال طراحی لباس -صرفاً برای بانوان- استفاده کرده و این موضوع را نیز به عنوان ابتکارعملش در یک گفت و گو پس از نمایش این مدل‌های جدید مورد اشاره قرار داده است.
این سبک طراحی‌ها یک پیام روشن برای طراحان ایرانی دارد و آن هم یادآوری «عدم وجود خلاقیت» به عنوان عنصر نایاب و علت اصلی عدم ارائه طرح‌های جذاب دارای هویت بومی و ایرانی است. متاسفانه طراحان ایرانی نتوانسته‌اند از ظرفیت‌هایی نظیر آنچه این دو طراح مد جهانی مورد بهره برداری قرار داده‌اند، حتی بهره برداری حداقلی داشته باشند و هرگاه وقت چنین بهره برداری‌هایی شده، آثاری کاریکاتوری عرضه شده است.
«فرش ایرانی» تنها یکی از نقش‌های جذابی است که می‌تواند نقش لباس باشد و با چینش مناسب، طیف وسیعی از ایرانی‌ها را جذب خود کند اما متاسفانه اگر همین طرح به دست برخی طراحان داخلی بیافتد، چنین آثاری کمیکی به عنوان خروجی به مخاطب عرضه خواهد شد که اصل ایده با چالش ناکارآمدی مواجه می‌شود و ظرفیتی که طراحان مطرح بین المللی از آن بهره بردند نیز نادیده گرفته می‌شود.
به عبارت ساده‌تر شاید بتوان چنین گفت که مشکل اصلی در عدم طراحی لباس‌هایی با طرح‌های متنوع و متکی بر مولفه‌های بومی، ملی و مذهبی، توانمندی محدود یا عدم انگیزه طراحان ایرانی است، چرا که خلاء وجود طراحان حرفه‌ای در ایران طی چند دهه اخیر، باعث شده طرح‌های ایرانی همچنان بکر باقی بمانند و اگر طراح حرفه‌ای دست بر روی آثار ایرانی از فرش و گلیم گرفته تا نقش گنبدها بگذارد، محصولات به مراتب متفاوت خلق خواهد کرد اما انتظار برای خلق چنین طرح هایی، چه زمان پایان خواهد یافت؟
