نسخهٔ مصور شاهنامه که کهن‌ترین نسخه از این نوع شناخته می‌شود. به تشخیص علامه محمد قزوینی در حدود سال ۷۰۰ هجری کتابت شده است، و نقاشی‌شناسان تاریخ نگارگری های آن را نیم قرن دیرتر تشخیص داده‌اند.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، بیشتر پژوهندگان هنر ایران، این نسخه را مربوط به اواسط سدهٔ هشتم هجری می‌دانند. این نسخه که در کتابخانهٔ کاخ گلستان نگهداری می‌شد در آشفتگی دورهٔ محمدعلی شاه به دست یکی از عتیقه‌بازان پاریس به نام دموت از کتابخانهٔ سلطنتی ایران دزدیه و به خارج از ایران برده شد.


دموت نسخهٔ کامل را موزهٔ هنری متروپولیتن عرضه داشت ولی آن موزه آن را نپذیرفت و او برگ‌های تصویردار آن را جدا کرد و فروخت و بقیهٔ اوراق را گم کرد. از این نسخهٔ شاهنامه ۷۷ برگ مینیاتوردار در موزه‌ها شناسایی شده است.

صویر فوق: صحنهٔ زاری و مویه برای مرگ اسکندر، اواسط قرن هشتم هجری، تأثیر از هنر بیزانس در توجه به نمایش دقیق چین و چروک پارچه‌ها، محفوظ در نگارخانه فری واشنگتن آمریکا

منبع:  فردوسی زندگی، اندیشه و شعر او