با توجه به مشکلات و محدودیت‌هایی که سر راه پیوند سلول های بنیادی وجود دارد، محققین همواره به دنبال یافتن راهی هستند که از محصولات این سلول ها برای اهداف درمانی و تحقیقاتی استفاده کنند.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، به نقل از پایگاه اطلاع رسانی سلول های بنیادی، پیوند سلول های بنیادی خون ساز، به طور گسترده ای به عنوان درمانی مورد تایید برای بیماری های لوکمیا، لنفوما و بیماری های اتوایمن خاص مورد استفاده قرار می گیرد.

در این میان سلول های بنیادی بالغ دیگر نیز کارایی و ایمنی خود را در پژوهش های پیش درمانگاهی و بالینی نشان داده اند. در این میان پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی هم در نمونه های جانوری و هم در موارد انسانی بسیار امیدوار کننده نشان داده اند.

در مورد سلول هایی مانند سلول های بنیادی عصبی و سلول های اقماری(سلول های بنیادی عضلانی) نیز کارایی و ایمنی این سلول ها برای بیماری های مختلف به اثبات رسیده است.

با این حال در استفاده بالینی معمول از سلول های بنیادی غیر خون ساز مشکلاتی وجود دارد. اول این که، اثر درمانی این سلول ها به میزان بسیار زیادی به غلظت سلول ها بستگی دارد و می توان گفت ارتباط مستقیمی بین تعداد این سلول ها و شانس موفقیت وجود دارد.

علاوه براین، این سلول ها معمولا قبل از استفاده، نیاز به تکثیر و ویژگی یابی در شرایط آزمایشگاهی دارند. علاوه براین، منابع اتولوگ این سلول ها معمولا به سلول های آلوژن ارجحیت دارند ولی معمولا استفاده از آن ها به دلایلی مانند تکثیر کم یا کمبود منبع با محدودیت مواجه است. به همین دلیل محققین سعی کرده اند رویکردی سلول درمانی را بدون نیاز به پیوند دنبال کنند!

معمولا در بافت هایی مانند استخوان، چربی، خون و ... سلول های بنیادی به صورت خفته یا خاموش وجود دارند و دریافت سیگنال هایی مانند آن چه زمان یک آسیب تولید می شود منجر به تغییر رویکرد این سلول های بنیادی و ترشح فاکتورهایی مانند GDF۱۱ می شود. این فاکتور که بوسیله سلول های بنیادی ترشح می شود قادر به فعال کردن سلول های اقماری موجود در عضلات است.

این فاکتور مشکلات عملکردی موجود در این سلول ها را کاهش می دهد و یکپارچگی ژنومی سلول های اقماری را احیا می کند و منجر به دوام قدرت و عملکرد عضلات می شود. داشتن چنین اطلاعاتی در مورد نحوه عملکرد سلول های بنیادی و فاکتورهای مترشحه از آن ها این شرایط را فراهم می کند که بدون نیاز به پیوند سلول ها، از فاکتورهای مترشحه از آن ها با اهداف درمانی استفاده شود.

این فرایند می تواند پیام رسانی های شیموکینی، فعال سازی مسیر Wnt و تاثیر گذاری روی تکثیر و تمایز سلولی، تعدیل اپی ژنتیک و بیان ژن های خاص به منظور درمان نیز صورت گیرد. برای مثال محققین نشان داده اند که تزریق PDF۱۱ به عنوان یک عامل فعال سازی سلول های بنیادی، منجر به فعال سازی سلول های بنیادی می شود و نه تنها اثر درمانی دارد بلکه قابلیت عملکردی و طول عمر فرد را نیز افزایش می دهد. این فعال سازی سلول های بنیادی اندوژن منجر به بهینه سازی فرایند بهبودی، بازسازی و عملکردی شدن سلول ها می شود.