به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، جعفر گودرزی نایب رییس انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران درباره فیلم سینمایی «مغزهای کوچک زنگ زده» به کارگردانی هومن سیدی که روز گذشته ۱۷ بهمن در پردیس سینمای ملت برای اهالی رسانه به نمایش در آمد یادداشتی نوشته است.
در این یادداشت آمده است:
«به این فیلم می گویند سینما
مغزهای کوچک زنگ زده به کارگردانی هومن سیدی به معنای اخص سینما است از تصویر و شخصیت پردازی و گره افکنی ها و نوع انتخاب زاویه و قاب ها گرفته تا اجرا و ساختار.
سینمای هومن سیدی مخاطب را درگیر می کند و تاثیرش را هم می گذارد بدون اینکه خودش را به دیوار بزند. بدون اینکه بخواهد به خودش فشار بیاورد و زور بزند.
مخاطب بخواهد یا نخواهد در جریان فیلم با شخصیت ها همراه و در غم و شادی و ... آنها شریک می شود و این یعنی هوشمندانه فیلم ساختن.
سیدی به درستی می داند در این نوع فیلم ها پرداختن به جزییات چقدر می تواند بر تاثیرگذاری صحه بگذارد و حالا با یک پختگی کامل به بلوغ فیلمسازی اش رسیده است.
این پختگی در نوع و زاویه نگاه، نوع روایت، رفتارشناسی شخصیت های فیلمش کاملا آشکار است. شخصیت ها در فیلم سرجای خودشان هستند و در جای خود هم معرفی درستی می شوند و هر کدام در جای خود عامل مهم پیش برندگی قصه هستند و با وجود تعدد شخصیت ها همه شناسنامه و هویت دارند اما در این میان تاثیر مادر به گونه دیگر است؛ باورپذیرتر و درست تر.
لادن ژاوه وند بازیگر این نقش از ١٢ سالگی معتاد به هرویین بوده و ۵۶ سال از زندگی اش را در دنیای افیونی مواد مخدر گذرانده است. انتخاب درست و هوشمندانه سیدی برای ایفای نقش مادر توسط او از ویژگی های فیلم است و بدون شک یکی از نامزدهای قطعی سیمرغ نقش مکمل زن خواهد بود.
خشونت فیلتر نشده از زندگی حاشیه نشینان و ترسیم واقعی فلاکت محیط و خانواده تا مغز استخوان مخاطب نفوذ می کند.
شاید در نگاه اول این تصور به وجود آید که این فیلم از فیلم «ابد و یک روز» ساخته سعید روستایی الهام گرفته باشد اما «مغزهای کوچک زنگ زده» مسیر خودش را می رود و در عین سیاهی و تلخی و گزندگی اش تاثیر درستی می گذارد و فرجام شخصیت اصلی فیلم، این فیلم را از دیگر فیلم های اجتماعی به شدت متمایز می کند.
تحول تدریجی شاهین از دل تمام زشتی ها و فلاکت ها بسیار درست و تاثیرگذار از آب درآمده است اما ای کاش در سکانس پایانی شاهین آن بچه کوچک را با خود همراه و سرنوشت آن را با سرنوشت نامعلوم خود یکی نمی کرد و این گل درشت بودن و شعاری شدن از زیبایی فیلم و فینال فیلم نمی کاست.»
