اینترنت ماهوارهای یکی از روش‌های دسترسی به محتویات وب است که به واسطه ارتباطات ماهوارهای محقق شده است. از این قابلیت در مناطقی استفاده می‌شود که امکان مستقر کردن تجهیزات سرویس‌دهی زمینی وجود نداشته باشد یا در صورت وجود از کیفیت لازم برخوردار نباشند.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، تقریبا سه دهه بعد از آغاز به کار اولین شرکت‌های خصوصی ارائه‌کننده خدمات اینترنتی، حالا کمپانی وان وب (OneWeb) با شعار «دسترسی برای همه»، توانسته مبلغ ۵۰۰ میلیون دلار برای ساخت سیستم ماهوارهای که اینترنت را با قیمت مناسب برای همه مردم در هر جای کره زمین ارائه می‌دهد، جمع‌آوری کند.
وان وب - شرکت ساخت و نصب تجهیزات ماهوارهای- اعلام کرده است که این مبلغ که از طرف اسپانسرهایی مثل کمپانی ایرباس، اینتل‌ست، گروه ویرجین و کوکاکولا تأمین شده، صرف پژوهش و ساخت کلیدهای اصلی پروژه‌ای خواهد شد که اینترنت ماهوارهای را برای مردم نقاط محروم در کره زمین قابل دسترسی خواهد کرد.
ماهوارهای که در مدار قرار دارد اطلاعات خود را به موقعیتی بر روی زمین که مرکز عملیات شبکه (Network Operations Center) نامیده می‌شود، منتقل می‌کند. مرکز عملیات شبکه نیز به یک شبکه خصوصی متصل است. بنابراین مجموع این ارتباط از آنتن زمینی تا ماهواره در مدار، قبل از آن‌که به اینترنت برسد توسط مرکز عملیات شبکه جریان دارد.
شیوه ارتباط داده بوسیله ماهواره، حداقل از نقطه نظر کاربر اینترنت، چندان با روشی که یک شخص با آن از ارائه‌دهنده داده مستقر بر روی زمین استفاده می‌کند، تفاوت ندارد. نکته کلیدی که باید به خاطر داشته باشید این است که هر بار که یک سیستم ماهوارهای توسط یک نصب‌کننده پیکربندی شود، در این حالت سرویس ماهواره، عینا همانند سرویس‌دهنده‌های معمولی اینترنت یا همان ISPها خدمات رسانی می‌کند. البته تفاوت‌های کوچکی وجود دارد که در ادامه به شرح مهم‌ترین مورد آن می‌پردازیم.
یک تفاوت مهم که میان سرویس اینترنت ماهوارهای و ISPهای مستقر بر روی زمین وجود دارد، چیزی است که به آن لِیتِنسی (Latency) ماهواره می‌گوییم؛ واژه‌ای معمول در ادبیات ماهوارهای.
اگر بخواهیم ساده بگوییم، تعریف لیتنسی پاسخ به این سوال است که چقدر طول می‌کشد تا سیگنالی از اطلاعات از جایی به ماهواره برسد و مجددا پاسخ آن دریافت شود
همان‌گونه که می‌دانید داده‌ها در سفر‌های ماهوارهای با سرعت نور جابجا می‌شود. سرعت نور را می‌تواند حدود ۳۰۰ هزار کیلومتر بر ثانیه عنوان کرد. همچنین ماهواره‌های زمین-آهنگ در فاصله حدود ۳۶ هزار کیلومتری در بالای زمین مستقر هستند. به این نکته دقت کنید که این مسافت باید ۴ مرتبه پیموده شود (از کامپیوتر به ماهواره ... از ماهواره به مرکز عملیات شبکه ... از مرکز عملیات شبکه به ماهواره ... از ماهواره به کامپیوتر.)
در مجموع این مسافت چیزی در حدود نصف مسافتی است که نور در یک ثانیه طی می‌کند. بنابراین می‌توانیم مقدار تاخیر در بازیابی سیگنال را حدود یک‌دوم ثانیه یا ۵۰۰ میلی ثانیه محاسبه کنیم. البته که این عدد، برای من و شما زمان زیادی نیست، اما برخی اپلیکیشن‌ها نظیر بازی‌های آنلاین به هیچ عنوان چنین تاخیری را نمی‌پسندند. تصور کنید در حال بازی هستید و پس از کشیدن هر بار ماشه اسلحه باید نیم ثانیه منتظر بمانید. عذاب آور نیست؟
