سیاهچاله ناحیه‌ای است با آثار گرانشی نیرومند که هیچ چیز (حتی نور) نمی تواند از میدان گرانش آن بگریزد.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، سیاهچاله ها می توانند در پایان چرخه زندگی بعضی ستاره ها به وجود بیایند. وقتی تمام ماده داخل ستاره مصرف شود، ستاره انرژی لازم برای پشتیبانی از خود را نداشته و دچار فروپاشی می شود.
فروپاشی همه این ماده باعث ایجاد یک انفجار مهیب خواهد شد و مواد باقیمانده از انفجار در یک نقطه بی نهایت کوچک جمع می شود، سیاه چاله ها به روشهای مختلفی ساخته می شوند و جرم های گوناگونی دارند. جرم سیاه چاله ستاره وار چند برابر جرم خورشید است.
یک سیاه چاله به دلیل اینکه نوری از آن خارج نمی‌شود نادیدنی است، اما می‌تواند بودن خود را از راه کنش و واکنش با ماده از پیرامون خود نشان دهد. از راه بررسی برهم‌کنش میان ستاره‌های دوتایی با همدم نامرئیشان.
اخترشناسان نامزدهای احتمالی بسیاری برای سیاهچاله بودن در این منظومه‌ها شناسایی کرده‌اند. این باور جمعی در میان دانشمندان رو به گسترش است که در مرکز بیشتر کهکشان‌ها یک سیاهچاله کلان‌جرم وجود دارد. برای نمونه، دستاوردهای ارزشمندی بازگوی این واقعیت است که در مرکز کهکشان راه شیری ما نیز یک سیاهچاله کلان جرم با جرمی بیش از چهار میلیون برابر جرم خورشید وجود دارد.
جرم سیاه چاله کلان جرم، معادل ۱۰۰۰ میلیون خورشید است. تمام این جرم در یک تکاته کوچک محبوس شده است، ناحیه اطراف تکینگی را که هیچ چیز (حتی نور) قادر به گریز از آن نیست افق رویداد می نامند. وقتی شما به سیاه چاله فکر می کنید احتمالا افق رویداد آن را در نظر دارید.
شمار سیاه‌چاله‌ها در جهان به قدری زیاد است که شمردن آنها امکانپذیر نیست. کهکشان راه شیری به تنهایی در حدود صد میلیارد ستاره دارد که از هر هزار ستاره تقریباً یکی به اندازه‌ای بزرگ هست که به سیاهچاله تبدیل شود. پس کهکشان ما باید در حدود صد میلیون سیاهچاله ستاره‌ای داشته باشد. اما تاکنون تنها یک دوجین از آنها شناسایی شده‌اند. از آنجا که در محدوده‌ای از جهان که از زمین قابل مشاهده است در حدود صد میلیارد کهکشان وجود دارد و سیاهچاله‌های کلان جرم نیز در مرکز این کهکشان‌ها قرار دارند پس باید در حدود صد میلیارد سیاهچاله کلان جرم در این ناحیه از جهان وجود داشته باشد.
سیاه‌چاله‌ها برخلاف تصور نادرست ایجاد شده از آنها، هر آنچه در اطراف آنهاست را به درون خود نمی‌مکند. برای مثال اگر خورشید با یک سیاهچاله با همین جرم جایگزین می‌شد، شعاع مدارهای سیارات تغییری نمی‌کرد. البته به شرطی که جرم ثابت باشد.
اگر یک سفینه فضایی به نزدیکی افق رویداد سیاه چاله برود سمتی از فضاپیما که به سیاه چاله نزدیک تر است گرانش بیشتری را نسبت به سمت دیگر تجربه می کند و در نتیجه فضاپیما کِش می آید تا شبیه ماکارونی شود! نام علمی این پدیده چیست؟ Spaghettification یا همان اسپاگتی شدن!
