علیرضا رضاداد دبیر سی‌ویکمین جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان در پاسخ به انتقادات، تاکید دارد که این دوره از جشنواره «بدون تردید» بهتر از دوره‌های گذشته برگزار شده است.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، رونده سی‌ویکمین جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان در حالی امشب چهارشنبه ۱۴ شهریورماه با برگزاری آیین اختتامیه در شهر اصفهان به کار خود پایان می‌دهد که این رویداد مهم سینمایی در آستانه چهارمین دهه برگزاری با ایده‌آل‌ها و استانداردها فاصله‌ای غیرقابل کتمان دارد.
کارنامه هر رویداد سینمایی معمولا از دو منظر ویترین فیلم‌های حاضر و نیز کیفیت میزبانی و نظم برگزاری مورد ارزیابی قرار می‌گیرد و جشنواره فیلم کودک از آن دست رویدادهایی است که همواره از هر دو وجه با انتقاداتی مواجه بوده است؛ انتقادهایی که دوره سی‌ویکم از آن بی‌نصیب نماند.
درباره ترکیب فیلم‌ها و چرخه تولید سینمای کودک گفتنی‌ها بسیار است و دامنه آسیب‌شناسی و تحلیل فراتر از ویترین جشنواره است (کمااینکه در قیاس با کلیت آنچه به نام سینمای کودک در چرخه تولید سینمای ایران به سرانجام می‌رسد، ویترین جشنواره کودک را می‌توان قابل دفاع هم دانست) اما به بهانه بررسی کیفیت اجرایی و نیز جهت‌گیری کلی حرکت جشنواره کودک طی سه دهه گذشته، با دبیر سی‌ویکمین دوره به گفتگو نشستیم.
علیرضا رضاداد که از چهره‌های تاثیرگذار سینمای ایران در چهاردهه پس از انقلاب محسوب می‌شود، این روزها علاوه‌بر نقش مشاوره رییس سازمان سینمایی، دبیری سی‌ویکمین جشنواره فیلم‌های کودکان را نیز برعهده داشته است.
فرصت این گفتگو در نیمه‌های یکی از واپسین شب‌های برگزاری جشنواره سی‌ویکم و در لابه‌لای برنامه‌های متراکم دبیر جشنواره برای برنامه‌ریزی اختتامیه به‌دست آمد که حاصل آن را چند ساعت مانده به برگزاری آیین اختتامیه می‌خوانید:
* برای شروع بحث و رسیدن به یک تعریف مشترک علاقه‌مندم برای دقایقی ردای دبیری جشنواره را کنار بگذارید و به‌عنوان یک کارشناس سینما بگویید جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان را در چه شرایط و با چه مختصاتی یک جشنواره موفق می‌دانید؟
-نقش اصلی هر جشنواره سینمایی اتصال حلقه تولید به اکران است. جشنواره‌ای موفق است که سلسله اتفاقات آن یا منجر به تشویق تولیدکنندگان شود و یا منجر به عرضه مناسب‌تر تولیدات برای مخاطبان؛ این تعریفی استاندارد از کارکرد جشنواره است. شاید تولیداتی در سینما وجود داشته باشند که در شرایط معمول موردتوجه قرار نمی‌گیرند و دیده نمی‌شوند و وظیفه جشنواره است که نوری به سمت این دست آثار بتاباند.
فرآیند انتخاب، داوری، پوشش رسانه‌ای و دعوت از علاقه‌مندان و منتقدان، مجموعه اتفاقاتی را رقم می‌زند که به تعریف یک جشنواره استاندارد منتهی می‌شود. به معنای دیگر باید برای طیفی از آثار بتوانیم این سوال را مطرح کنیم که اگر جشنواره نبود، این آثار و تولیدات چه سرنوشتی پیدا می‌کردند.
نقش اصلی هر جشنواره‌ای اتصال حلقه تولید به اکران است. جشنواره‌ای موفق است که سلسله اتفاقات آن یا منجر به تشویق تولیدکنندگان شود و یا منجر به عرضه مناسب‌تر تولیدات برای مخاطبان* از این منظر یک جشنواره سینمایی نسبت بسیار نزدیکی با مبحث اکران پیدا می‌کند. چرا بعد از سی‌ویک دوره برگزاری، همچنان فصل مشترک درددل‌ها و گلایه‌های فیلمسازان کودک در نشست‌های خبری جشنواره، گلایه از شرایط اکران است؟ چرا جشنواره فیلم کودک هنوز موفق به تشکیل این حلقه اتصال نشده است؟
-این حلقه را مستقیماً نباید «سازمان جشنواره» برقرار کند، بلکه باید بتواند روی آن تأثیر بگذارد... .
* این با تعریف اولیه شما متفاوت است؛ مشخصاً اتصال حلقه تولید به اکران را نقش اصلی جشنواره‌ها عنوان کردید.
-اتفاقاً کاملاً با آن تعریف سازگار است. جشنواره فرصتی برای ارزیابی و تحلیل و انتخاب قرار می‌دهد ولی بطور طبیعی به‌واسطه برگزاری باید این اتفاق رخ بدهد. به‌عنوان مثال سازمان جشنواره کن برای اکران و فروش بیشتر فیلم‌های منتخب خود هیچ کار خاصی انجام نمی‌دهد، بلکه نفس برگزاری جشنواره است که منجر به این نتایج می‌شود. در عین حال از دوره گذشته جشنواره کودک و به لحاظ مشاور بودنم در سازمان سینمایی می‌گویم دفتر جشنواره کارهای اجرایی و ساختاری‌ای هم انجام داد.
آقای حیدریان رییس سازمان سینمایی سال گذشته در همین جشنواره سیاست‌های سینمایی کشور را تشریح کرد و بعد از جشنواره، حلقه نمایش سینمای کودک به‌شکل مستمر تا همین امروز جریان داشته است. از فیلم «بیست‌ویک روز بعد» این چرخه آغاز شد و تا همین امروز و فیلم «خاله قورباغه» استمرار داشته است. از طرف دیگر حلقه تولید هم ساختار منسجم‌تری پیدا کرد، بخشی از بودجه فارابی به سمت این حوزه هدایت شد و این حلقه‌ها در یک چرخه متصل به هم در حال پیشرفت هستند. منتهی به وضع مطلوب و حیات طبیعی هنوز نرسیده‌ایم چرا که از یکسو ظرفیت سینمای ایران برای اکران فیلم، به‌طور کلی محدود است و سهم سینمای کودک از این ظرفیت محدود (حدود ۵۰ فیلم در سال) هیچ‌گاه بیش از ۱۰ تا ۱۵ درصد نبوده و از سوی دیگر میل به فیلم‌های پرمخاطب‌تر در سینماها به‌صورت طبیعی وجود دارد و این گونه فیلم‌ها در سال کمتر ساخته می‌شود. با این همه امسال سهم فیلم‌های کودک از اکران بالاتر از ۱۵ درصد بود.
* این جزییاتی که به آن اشاره می‌کنید از جنس همان ورود اجرایی «سازمان جشنواره» است.
-البته این به معنای کار اجرایی جشنواره در حوزه اکران نیست. برگزاری جشنواره متصل به سازمان سینمایی و بنیاد فارابی است و این طرح‌های حمایتی هم در راستای آن تعریف شده است.
بله! این حمایت‌ها بخشی از وظیفه فارابی و معاونت ارزشیابی و نظارت و شورای صنفی و کارگروه اکران تعریف شده تا فیلم‌های کودک بر اساس قابلیت‌هایشان سهم مناسبشان را از بازارهای مختلف پیداکنند.
* از مثال خود شما یعنی جشنواره کن استفاده می‌کنم تا منظورم را روشن‌تر بگویم. همان‌طور که گفتید جشنواره کن هیچ‌وقت به‌صورت مستقیم در سیاست‌گذاری و حمایت از اکران ورود نمی‌کند و این اتفاق درستی هم است، اما آنچه اتفاق می‌افتد اعتباری است که این رویداد برای خود به‌دست آورده و به‌واسطه آن هر فیلمی به‌صرف پذیرش و حضور در جشنواره می‌تواند موفقیت‌های خود را ضریب بدهد. آنچه در جشنواره‌های ایرانی به ویژه جشنواره کودک محسوس است نه فقدان سیاست‌های حمایتی و پشتیبانی‌های مالی بلکه نبود همین «اعتبار» است.
-موضوعی که به آن اشاره می‌کنید شاید فقط حاصل «اعتبار» نباشد بلکه نکته مهم‌تر آن نسبت سینمای ایران با تولیدات خارجی است. شما وقتی سینمای فرانسه را بررسی می‌کنید درصد محدودی از درآمد آن به تولیدات فرانسوی اختصاص دارد و بخش عمده آن تولیدات خارجی و غالباً آمریکایی است. تمرکزی که ما بر تولید ملی در سینما داریم و محدودیت‌های ظرفیت نمایش، حتماً رویدادهای داخلی ما را متفاوت از سایر رویدادها می‌کند کمااینکه جشنواره‌های خارجی هم سطح تاثیرگذاری متفاوتی از هم دارند. در سال بیش از ۲ هزار جشنواره در جهان با سطوح تاثیرگذاری متفاوت برگزار می‌شود و اگر الگوی مقایسه شما الگوی بومی نباشد به نتیجه‌گیری‌ها و داوری‌های غلط می‌رسید.
* اما من مشخصاً از مثال خود شما استفاده کردم تا موضع تان درباره اینکه وظیفه یک جشنواره دخالت اجرایی در مواردی مانند اکران نیست، تایید و در عین حال به بحث مهم «اعتبار» یک رویداد اشاره کنم.
-اساساً وظیفه یک جشنواره ورود اجرایی به مناسبات اکران نیست.
* دقیقاً در این بحث هم‌نظریم و حتی فراتر از این، این ورود را اشتباه هم می‌دانم. این همان نقدی است که اتفاقاً به خیلی از جشنواره‌های ایرانی وارد است.
-وظیفه اصلی یک جشنواره ایجاد فضایی برای حیات طبیعی فیلم‌ها است. سینمای ما اما وضعیت متفاوت نسبت به سینمای جهان دارد و برای قضاوت و داوری باید رویدادهای آن را با نمونه‌های داخلی مقایسه کنیم.
* در مختصات سینمای ایران بگویید چرا جشنواره فیلم‌های کودکان و نوجوانان پس از سی‌ویک دوره به این «اعتبار» نرسیده که به‌واسطه آن حلقه اتصال میان تولید و اکران هم شکل بگیرد؟
-اتفاقاً این حلقه به تناسب نوع تولیدات این سینما شکل گرفته و سینمای کودک به حیات طبیعی در چرخه تولید و اکران نزدیک تر شده است.
* به استناد نشست‌های رسانه‌ای همین جشنواره امسال و گلایه‌های فیلمسازان کودک، اجازه دهید نپذیرم که این حلقه شکل گرفته است؛ هنوز اصلی‌ترین دغدغه این فیلمسازان بحث اکران است!
-این درددل مشترکی که به آن اشاره می‌کنید، درواقع درددل کل سینمای کودک ایران نسبت به کل سینمای غیرکودک است. بالاخره ظرفیت محدود اکران در سینمای ایران موجب شده که همه ما در ذهنمان دنبال وضعیت و الگوی دهه ۶۰ و ۷۰ بگردیم در حالیکه شرایط دیگر آن شرایط نیست. در دوره‌ای فیلم‌های کودک باکس آفیس‌های ویژه خود را داشته‌اند اما فراموش نکنیم که در آن دوره طلایی، خیلی از ژانرهای امروز سینمای ایران وجود نداشت.
به تعبیر ابوالحسن داوودی، در آن مقطع که فروش فیلم‌های کودک بالا بود برخی فیلمسازان رویاهای خود را که الزاماً ربطی هم به دنیای کودکان نداشت در قالب یک داستان کودکانه به تصویر درمی‌آوردند. در طی این سال‌ها تنوع ژانرها بالاتر رفته و طبیعتاً سهم سینمای کودک از این چرخه کمتر شده است.
* یعنی شما مدافع شرایط اکران امروز فیلم‌های کودک هستید؟
-معتقدم شرایط اکران برای برخی فیلم‌ها یک قدم نسبت به گذشته بهتر از قبل شده است. دو قدم دیگر باقی‌مانده است؛ یکی ایجاد یک ساختار و زنجیره سراسری اکران فیلم کودک؛ البته در همان شکل حیات طبیعی و دیگری ایجاد موقعیت برای تولید فیلم‌هایی متناسب‌تر با نیازهای مخاطب امروز.
* اگر بحث اهداف و سیاست‌گذاری‌های جشنواره را کنار بگذاریم، تعریف شما از استانداردهای اجرایی و به تعبیری کلاس مطلوب برگزاری جشنواره چیست؟
-شاخص‌های متنوعی می‌توان در این زمینه مطرح کرد. آن‌قدر مؤلفه‌های متنوعی وجود دارد که مرور آن در حوصله این گفتگو نیست. چه نتیجه‌ای می‌خواهید بگیرید؟
* نتیجه مشخص بازهم مرتبط با همان بحث «اعتبار» است که به نظرم بخش زیادی از فقدان آن در جشنواره‌های داخلی مربوط به رعایت نکردن استانداردهای اجرایی است.
-بله این نکته درستی است که اعتبار جشنواره‌ها به رعایت استانداردهاست.
نمی‌دانم به چه چیزی اختلال می‌گویید. ممکن است کسی برآورده نشدن یک انتظار غیرمعمول را اختلال بداند و ما اتفاقا همان را مصداق برگزاری استاندارد* فکر می‌کنید بعد از ۳۱ دوره (که زمان کمی هم نیست) چرا جشنواره فیلم های کودکان و نوجوانان باید در زمینه این استانداردها نقص داشته باشد؟
-نقص‌های ما محدود و معلوم و مشخص است. همچنان باورمان این است اصفهان بهترین مکان برگزاری و مشکلمان تشکیل نشدن دبیرخانه مشترک یا دائم است. تغییر شرایط سیاسی در اصفهان در این زمینه بی‌تاثیر نبوده است. اگر بخواهیم دو سیاست کلان تمرکززدایی از پایتخت و سیاست عدالت اجتماعی و توسعه عدالت در کشور را محقق کنیم، باید این جنس تبعات را هم بپذیریم و حل کنیم و نباید آن سیاست‌های کلان را نادیده بگیریم.
* این پاسخ یعنی شما هرچند غیرمستقیم، اما بخشی از اختلالات اجرایی جشنواره کودک را ناشی از الزام به برگزاری این رویداد در اصفهان می‌دانید؟
-من نمی‌دانم به چه چیزی اختلال می‌گویید. ممکن است کسی برآورده نشدن یک انتظار غیرمعمول را اختلال بداند و ما اتفاقا همان را مصداق برگزاری استاندارد. بحث من این بود که ما برای رسیدن به سازمان ایده‌ال اجرایی نیاز به دبیرخانه دائم داریم و چون این دبیرخانه را نداریم هنوز به سازمان اجرایی مناسب مان نرسیده‌ایم.
* و دلیل اینکه هنوز دبیرخانه دائم ندارید الزام به برگزاری در اصفهان می‌دانید.
-بله و البته به جمع‌بندی برای برگزاری این رویداد در جایی غیر از اصفهان هم نرسیده‌ایم.
* یعنی تا زمانی که این رویداد در اصفهان برگزار می‌شود، نمی‌تواند دبیرخانه دائم داشته باشد؟
-چرا می‌تواند به‌خصوص که در چند سال اخیر که شاهد برگزاری مستمر جشنواره در اصفهان بودیم، دبیرخانه سروشکل بهتری پیدا کرده و مشکلات اجرایی هم کمتر شده است. به‌خصوص از منظر زیرساخت‌ها که تقریباً دیگر مشکلی در این زمینه نداریم و همه سالن‌ها به‌خوبی آماده میزبانی از جشنواره و اکران فیلم هستند.
* انصاف این است که بگوییم واقعاً شرایط اکران فیلم‌ها و سالن‌های نمایش بسیار استاندارد و مطلوب بود.
-این از دستاوردها است، اما زمانی که رویداد صورت پایدار داشته باشد این برکات تثبیت هم می‌شود. مهم این است که جشنواره نیاز به یک دبیرخانه ثابت دارد و این اتفاقی است که به نسبت دوره‌های قبل به آن نزدیک‌تر شده‌ایم. کمااینکه عملکرد ما در حوزه‌هایی مانند انتخاب فیلم‌های خارجی و حتی داخلی بسیار قابل دفاع بود و اگر به مرور همین اتفاق و استمرار در حوزه‌های اجرایی هم رخ می‌داد، شاهد اتفاقات بهتری هم می‌بودیم، اما واقعیت‌هایی هم هست مثلاً بعد از همین دوره گذشته جشنواره شاهد یک تغییر گسترده در سیستم مدیریت شهری اصفهان بودیم.
* اتفاقاً نکته مهم این است که چرا یک رویداد پس از سی‌ویک دوره برگزاری تا این اندازه باید متأثر از تغییرات سیاسی و مدیریتی باشد؟
-این طبیعی است، هر جای دیگری اگر با تغییر مدیریت مواجه شود ممکن است در بسیاری از اجزا و رفتارها تغییرات و تفاوت‌هایی به‌وجود بیاید.
* اما ماهیت و دستورکارش که تغییر نمی‌کند!
-جشنواره هم که از نظر ماهیت همان جشنواره است اما اشاره شما به تغییرات اجرایی است نه ماهیتی. در حال حاضر در شهر اصفهان بعد از ۱۲ سال شاهد تغییر ساختار سیاسی بودیم و مدیران جدید شهری متعهد شده‌اند دبیرخانه دایمی جشنواره را پایه‌گذاری کنند. پیش‌تر یک توافقنامه همکاری ۵ ساله داشتیم که برخی نگرانی‌ها را به‌وجود آورده بود که با اتمام این بازه چه اتفاقی خواهد افتاد و به همین دلیل امسال در توافقنامه جدید، قید همکاری ۵ ساله را حذف کردیم.
با استمرار فعالیت دبیرخانه دائمی در حوزه‌های اجرایی، شاهد اتفاقات بهتری می‌بودیم اما واقعیت‌هایی هم هست. مثلاً بعد از همین دوره گذشته جشنواره، شاهد یک تغییر گسترده در سیستم مدیریت شهری اصفهان بودیم* که نگرانی‌ها بیشتر شود و هر سال نگران سال آینده باشیم!؟
-نه اتفاقاً این فایده را باید داشته باشد که امکان جابجایی را از بین ببرد. لااقل تازمانی که این مدیریت شهری بر سر کار است درباره سال‌های همکاری خود برنامه‌ریزی می‌کند. مضاف‌بر همه این‌ها اصفهان شرایط ویژه‌ای هم دارد و به همان تعبیر معروف به نظر می‌رسد این استان غالباً در «شرایط حساس کنونی!» به سر می‌برد.
* چرا مدیران غالباً با اما و اگر درباره آینده صحبت می‌کنند؟
-من که مشخصاً درباره دو سال گذشته صحبت کردم و گفتم از جشنواره قبل تا امروز چند قدم در حوزه‌های تولید، اکران و ساختار اجرایی جشنواره به‌پیش رفته‌ایم. در هر سه حوزه ارزیابی من این است که پیشرفت قابل‌توجهی داشته‌ایم.
* بیشتر بحثم ناظر به این پیش‌شرط شما است که «اگر جشنواره دبیرخانه دایمی داشت شاهد اتفاقات بهتری در حوزه اجرایی بودیم» اما بعد از سی‌ویک دوره مشخص نیست چرا هنوز این اتفاق رخ نداده است.
-هنوز من منتظرم بدانم چه اتفاقی باید بیفتد و نیفتاده است. من از یک شرایط پیش رو صحبت می‌کنم و رفتن به سمت یک مسیر مطلوب‌تر اما معلوم نیست آنچه من فکر می‌کنم همان باشد که مورد انتظار شماست. شما اگر پرسشتان علت تشکیل نشدن دبیرخانه دائمی است که پاسخ من روشن است و به همین دلایلی است که به بخشی از آنها اشاره کردم.
* چه تضمینی وجود دارد که ۱۰ سال بعد شرایط تغییر کند؟
-تضمین تحقق این شرایط، ثبات مدیریتی و تشکیل دبیرخانه دایمی است.
* این تضمین نیست، این شرط تحقق است؛ بخواهم واضح‌تر بپرسم چه تضمینی وجود دارد که اگر جشنواره در دوره چهل و یکم همین‌گونه بود و به‌شرط حیات، من چنین سوالی از شما در مقام دبیر بپرسم بازهم به فقدان دبیرخانه دایمی و تأثیر آن بر مشکلات اجرایی ارجاع ندهید؟
-اگر در آن زمان دبیرخانه تشکیل شده باشد خودبه‌خود نتایجش را در ثبات بخشی برگزاری مشاهده خواهید کرد و متوجه خواهید شد که در چه زمینه‌هایی چه اقداماتی شده است.
* باز هم یک «اگر» دیگر! اما برگردیم به دوره سی‌ویکم که احساس می‌شود استانداردها میزبانی آن در قیاس با دوره‌های گذشته اندکی پایین‌تر است؛ از سرویس‌های ایاب و ذهاب و خدماتی مانند شارژ کارت‌های پذیرایی گرفته تا تداخل در برنامه‌ریزی برخی برنامه‌ها مانند کارگاه‌ها و نشست‌های رسانه‌ای...
-این از همان انتظارات اشتباه است. توقع دارید زمان برگزاری نشست رسانه‌ای هیچ برنامه دیگری اجرا نشود. کدام جشنواره‌ای را سراغ دارید که برنامه‌های خود را هم‌زمان با برگزاری نشست‌های رسانه‌ای تعطیل کند؟ در این زمینه بروید جشنواره‌های دیگر را بررسی کنید. تداخل بین برگزاری کارگاه‌ها و نشست‌های خبری و خیلی اتفاقات دیگر اصلاً اتفاق عجیبی نیست.
* درباره بخش اول سوال قبل یعنی کیفیت میزبانی در حوزه ایاب و ذهاب و پذیرایی هم توضیح می‌دهید.
-مشخصاً بفرمایید چه مشکلی در این حوزه وجود داشته است؟
* مشکل مشخص، نبود برنامه مشخص بود. بنده شخصاً فیلمسازی را دیدم که یک ساعت مانده به برگزاری نشست فیلمش، مقابل هتل دنبال تاکسی می‌گشت و خودش به‌دنبال وسیله برای عواملش بود؛ این اصلاً اتفاق استانداردی برای یک جشنواره نیست.
-نمی‌دانم تا چه اندازه این گزارش شما دقیق است. باید این مصادیق را به‌صورت موردی مطرح کنید، بررسی لازم انجام شود تا بتوان درباره آن توضیح داد. برای همه فیلم‌ها سر ساعت معینی که از سوی ترابری جدول مشخص دارد و تهیه‌کننده هم مطلع است ماشین پیش‌بینی شده و دم در هتل منتظر است و جلوی چشم همه هم هست. هر ساعت چند ماشین دارند عوامل فیلم‌ها را جابجا می‌کنند و بقول معروف سندش هم وجود دارد. مصداقش را بگویید قابل بررسی بیشتر می‌شود.
* خودتان در زمینه اجرایی و میزبانی چه ارزیابی‌ای از شرایط جشنواره امسال دارید؟
-حتماً آن را بهتر از دوره قبل می‌دانم و اصلاً در این زمینه تردید نداشته باشید. خدمات‌رسانی در سیتی‌سنتر اصفهان یک تجربه جدید موفق بود. موارد و انتقاداتی که مطرح می‌کنید اگر موارد خاص است باید درباره آن بصورت خاص پیگیری شود مثلاً در یک مورد فیلمسازی پس از نمایش فیلمش و موقع برگشت به دلیل بسته بودن چهارباغ و پیاده‌راه شدن، باید در جای دیگری منتظر سرویس می‌ایستاد که مطلع نبود و یا برخی مهمانان میزان شارژ خدمات پذیرایی را کم می‌دانند یا دسترسی‌شان محدود بوده و به دلیل بهره‌مند نشدن از همه خدمات، گله‌مند بودند که انتظارشان فراتر و غیرمنطقی بود و براساس برنامه‌ریزی قرار بر ارایه این خدمات نبوده است.
* البته می‌پذیرید که این دست موارد خاص هم نمی‌تواند کتمان‌کننده اختلالات اجرایی باشد!
-بصورت کلی و عمومی نمی‌توانم اختلال را بپذیرم چون اظهار رضایت فراوان و مکرر صورت می‌گیرد و باید هر موردی را به‌صورت مصداقی باید بررسی کنیم.
* به نظر می‌رسد یکی از بخش‌های خوب جشنواره امسال بخش المپیاد فیلمسازی نوجوانان بود که بازهم به جهت برنامه‌ریزی برای پوشش رسانه‌ای کمی مورد بی‌توجهی قرار گرفت. این سهم اندک از فضای رسانه‌ای جشنواره و به‌خصوص استقرار آنها در جایی دور از استقرار اهالی رسانه فکر نمی‌کنید موجب کم‌رنگ شدن این بخش شد؟
-از نظر دسترسی همه این فیلمسازان نوجوان هر روز در برنامه‌های بزرگداشت‌های جشنواره حضور داشتند و در دسترس بودند. طبیعتاً اهالی رسانه هم برای رفتن به محل استقرار این گروه مشکلی نداشتند و این دیگر به میزان وقت شما و اولویت‌ها و همت و تلاش رسانه ها برمی‌گردد. برای آنها با توجه به هدف‌گذاری و ویژگی کار آموزشی‌شان و هچنین تعداد شرکت‌کنندگان این بخش نباید هتل برنامه‌ریزی می‌کردیم زیرا باید حضورشان اردویی می‌بود تا ثمربخش باشد و کارگروهی و زندگی جمعی را تجربه کنند. حدود ۱۵۰ نفر بودند که اقتضای نوع فعالیتشان هم یک برنامه‌ریزی اردویی بود. در دو روز پایانی جشنواره هم کل فیلم‌های این نوجوانان در سیتی‌سنتر اکران عمومی شد.
ما به‌عنوان برگزارکنندگان جشنواره موظفیم کلیه اطلاعات مالی را ظرف مدت ۴۵ روز پس از برگزاری، در حساب بنیاد فارابی ارائه و قطعی کنیم. فارابی هم باید تراز مالی خود را به سازمان سینمایی ارائه دهد. شما می‌توانید هر سطحی از این اطلاعات را از سازمان سینمایی مطالبه کنید* ارزیابی خود شما از برگزاری المپیاد و دستاوردهای آن چیست؟
-بسیار خوب بوده ولی اجازه دهید مدتی بعد از اتمام جشنواره ارزیابی و اعلام نظر کنیم. توجه داشته باشید که این رویداد به دنبال آموزش‌های حرفه‌ای سینما به نوجوانان نبود، بلکه اولویت آن استعدادیابی بود که به‌نظر در گام‌های اولیه بسیار موفق عمل کرد.
* به‌عنوان بحث پایانی هم علاقه‌مندم درباره شرایط مالی جشنواره توضیحی ارایه دهید. در نشست خبری اشاره کردید که سهم سازمان سینمایی همان ۳ میلیارد تومان سال گذشته است و پیش‌تر هم از سهم ۳ میلیاردی مدیریت شهری اصفهان در برگزاری این رویداد گفته بودید. اول اینکه آیا سهم مدیریت شهری اصفهان هم تغییر نداشته و دیگر اینکه این ثبات بودجه در شرایطی که شاهد گرانی در همه حوزه‌ها بوده‌ایم آیا جشنواره را دچار اختلال نکرده است؟
-سهم شهرداری اصفهان هم همان اندازه بود و تا به اینجا هم این بودجه کم اختلالی در برگزاری به وجود نیاورده است. امیدواریم در ادامه راه هم همین گونه باشد. تمهیداتی مانند تغییر وسیله عزیمت مهمانان از هوایی به زمینی تاحدودی هزینه‌های برگزاری را تعدیل کرد. در بخش‌های اجرایی اصفهان هم تعدیلاتی داشتیم که تا حدودی گرانی را جبران می‌کند.
* غیر از اعلام صرف بودجه کلی برگزاری، می‌توانیم انتظار گزارش مالی شفاف درباره جزییات پس از پایان جشنواره را هم داشته باشیم؟
-این سوال مکرر از سازمان سینمایی مطرح شده است. طبق قانون شفاف‌سازی، هر شهروندی می‌تواند هر اطلاعاتی را مطالبه کند و دستگاه مربوطه هم موظف به ارایه اطلاعات است. ما به‌عنوان برگزارکنندگان جشنواره کودک موظفیم همه اطلاعات مالی را ظرف مدت ۴۵ روز پس از برگزاری و بعد به‌مدت سه ماه پس از بررسی ترازهای مالی، در حساب متولی مستقیم این رویداد در تهران یعنی بنیاد سینمایی فارابی ارایه و قطعی کنیم. فارابی هم باید گزارش و تراز مالی خود را به سازمان سینمایی ارایه دهد. شما هر سطحی از اطلاعات را از سازمان سینمایی مطالبه کنید، سازمان موظف است طبق قانون اطلاعات مدنظر را به شما ارایه دهد.
* چون مشاور ارشد سازمان سینمایی هستید می‌توانیم از شما این تعهد را داشته باشیم که اطلاعات مالی جشنواره کودک پس از فرآیند زمانی‌ای که اشاره کردید در اختیار رسانه‌ها قرار گیرد؟
-در سامانه دسترسی آزاد به اطلاعات درخواست خود را ثبت کنید، طبق قانون حتماً به آن پاسخ داده خواهد شد. الحمدالله عملکرد روشنی داشته‌ایم و در زمینه ارایه گزارش مالی هیچ مشکل و نگرانی‌ای نداریم.
