هر سال که مدرسه‌ها باز می‌شد و کودکان سراغ کتاب‌های درسی‌شان می‌رفتند با تصویرگری‌های مردی روبه‌رو می‌شدند که هرچند او را به نام نمی‌شناختند اما همین تصویرها آن‌ها را به دنیایی دیگر می‌برد و در ذهن‌هایشان نقش می‌بست. پرویز کلانتری خالق نقاشی‌های «حسنک کجایی؟»، «دهقان فداکار» و ... در کتاب‌های درسی بود که دیگر در میان ما نیست. حالا دخترش می‌گوید قصد دارد اقداماتی انجام بدهد و آثار پدرش را به نمایش بگذارد.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، بیش از دو سال از درگذشت پرویز کلانتری می‌گذرد. دخترش نگار کلانتری به ایسنا می‌گوید: عموم مردم با پدرم خاطره دارند. ما آثار زیادی را از او در اختیار نداریم به جز چند اثر که برای من، مادرم و خواهرم به یادگار گذاشت.
او ادامه می‌دهد: من می‌خواهم با مجموعه‌داران آثار پدرم صحبت کنم تا به کمک آن‌ها چند کار را فراهم کرده و به نمایش بگذاریم. چند اثر هم ما برای نمایش قرار می‌دهیم.
فرزند پرویز کلانتری اضافه می‌کند: ما خیلی خوشحال هستیم که آثار پدر خواهان دارد و در دست مجموعه‌داران است. برخی با ما تماس می‌گیرند و می‌خواهند آن چند اثری را که در دست ما هست خریداری کنند اما این آثار روح پدرم را در خود دارند و ما با آن‌ها زندگی می‌کنیم.
به گزارش ایسنا، پرویز کلانتری متولد سال ۱۳۱۰ و دانش‌آموخته دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران بود. مدیریت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، شرکت در نمایشگاه‌های گروهی و انفرادی متعدد در داخل و خارج از ایران و انتشار چند مجموعه داستان، بخشی از فعالیت‌های کلانتری را تشکیل می‌داد. همچنین یکی از آثارش در فهرست تمبرهای ویژه سازمان ملل به چاپ رسید و تابلوی مشهور «شهر ایرانی» او در مقر سازمان ملل در نایروبی قرار دارد. او شامگاه ۳۱ اردیبهشت‌ماه ۱۳۹۵ براثر عوارض ناشی از یک دوره بیماری طولانی و ضعف شدید در خانه‌اش درگذشت.
کلانتری نقاش، طراح، نویسنده و روزنامه‌نگار بود. برخی از افراد بدون اینکه بدانند تصویر زبان‌بازی «روباه» برای «زاغ» و مهمانی «کوکب خانم» با دست چه کسی بر ذهشان نقش بسته، کلانتری را به عنوان نقاش منظره‌های کویری می‌شناختند؛ خودش هم درباره‌ی آن‌ها گفته بود: «من نقاش مناظر خاک‌آلود مملکتم هستم.»
آیدین آغداشلو ـ نقاش ـ درباره کلانتری گفته است: کلانتری یک نقاش قصه‌گو بود. او در نقاشی‌هایش از عناصر ساده زندگی روستایی و آدم‌های ساده استفاده می‌کرد و این موضوع از قلب رئوف او برمی‌آمد. او به نسلی از هنرمندان تعلق داشت که همه با هم همکاری، همدلی و همراهی داشتند. او در طول عمر پربارش توانست هم به شیوه شخصی خودش دست پیدا کند و هم با نیرویی مافوق تصور، تعداد زیادی اثر خلق کند. این پرکاری و پرباری نصیب هر نقاشی نمی‌شود.
او ادامه داده است: کلانتری یک نقاش و تصویرگر حرفه‌ای بود و در تمام عمرش به این عنوان شناخته می‌شد. البته او نویسنده قابلی هم بود و بسیار شیرین موضوعات را به دور از پیچیدگی‌ها می‌نوشت. تصویرگری‌های او نیز تأثیر بسیار قابل توجهی بر نسل‌های بعدی در این زمینه کار داشت. اگر از بخش فنی کارهای کلانتری چشم‌پوشی کنیم که آثار او را غیرقابل تقلید کردند، باید در نقاشی‌ها و تصویرگری‌هایش به‌دنبال خود او بگردیم و ببینیم این پس‌زمینه‌های کاهگلی و زندگی‌های روستایی، از کجای شخصیت او نشأت گرفته‌اند. اگر او از این زندگی‌های ساده نقاشی می‌کشید، دلیلی بر ساده‌انگاری او نبود، بلکه کلانتری فردی پاک، باصفا و باسواد بود.
یکی از معروف‌ترین کارهای این هنرمند برای کودکان، تصویرگری آلبوم «رنگین کمون» با شعر و موسیقی ثمین باغچه‌بان است. آلبومی که برای کودکان دهه‌های گذشته پر از خاطره و تصویرهای شاد است.
او روحیه شوخ‌طبعی داشت و همسرش چند ماه پیش از درگذشت او و در زمان بیماری این هنرمند گفته بود: «هنوز هم کودکی در وجود پرویز زنده است و به نظر من، بهترین ویژگی هر انسانی به‌جز این، چیز دیگری نمی‌تواند باشد.»
