پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری

به گزارش پایگاه خبری تحلیل فناوری و نوآوری؛ به نقل از دانشگاه پنسیلوانیا، فرایندهای شیمی درمانی معمول سلول های سرطانی را از بین می برد اما خطری برای سلول های سلامت نیز به حساب می آید و به بیماری های ثانویه و کاهش کیفیت زندگی بیماران منجر می شود.

پژوهشگران به رهبری امیر شیخی محقق ایرانی و با همکاری علی خادم حسینی برای دوری از آسیب های اجتناب ناپذیر، دسته جدیدی از مواد نانو مهندسی شده ابداع کرده اند که داروهای شیمی درمانی را قبل از واکنش با بافت سالم جذب می کند.

شیخی که استادیار مهندسی شیمی و مهندسی زیست پزشکی در دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا است، می گوید: برای کاهش تاثیرات جانبی داروهای سرطان طی و بعد از شیمی درمانی موضعی، باید آنها را از جریان سیستمی حذف کرد. پلتفرم های فعلی و پیشنهاد شده برای حذف داروهای ناخواسته( به خصوص داروی DOX شیمی درمانی) از جریان خون، ناکارآمد هستند و نمی توانند از ایجاد آسیب جلوگیری کنند. در همین راستا ما شیوه ای بسیار کارآمد ابداع کرده ایم که DOX را بیش از ۳۲۰۰ درصد بالاتر از پلتفرم های دیگر حذف می کند.

این تحقیق جدید که قبل از انتشار تحقیق در شماره مارس نشریه Materials Today Chemistry به طور آنلاین در دسترس قرار دارد، براساس نانوکریستال‌های سلولی مودار است. این نانوذرات از اجزای اصلی دیواره‌های سلول گیاهی توسعه یافته و طوری مهندسی شده‌اند که تعداد زیادی زنجیره پلیمری به شکل مو از هر انتها امتداد می‌یابند.

به گفته شیخی، این موها ظرفیت بالقوه جذب دارو توسط نانوبلورها را نسبت به نانوذرات معمولی و رزین های تبادل یونی افزایش می دهند.

او در ادامه با اشاره به اینکه توسعه چنین سیستمی می‌تواند تاثیر قابل‌توجهی بر برنامه‌های درمان سرطان داشته باشد، گفت: تا آنجا که ما می‌دانیم، در حال حاضر هیچ سیستم جذب دارویی مبتنی بر نانوذرات وجود ندارد که ظرفیت بالایی داشته باشد. برای برخی از اندام ها، مانند کبد، شیمی درمانی می تواند به صورت موضعی از طریق کاتتر انجام شود. اگر بتوان دستگاهی مبتنی بر نانوبلورها در بدن قرار داد تا داروهای اضافی خارج شده از سیاهرگ بزرگ زیر کبد جذب کند، پزشکان می توانند دوزهای بالاتری از شیمی درمانی را جهت از بین بردن سریع سرطان بدون نگرانی از آسیب رساندن به سلول های سالم انجام دهند. همچنین پس از پایان درمان می توان دستگاه را از بدن خارج کرد.

شیخی این تحقیق را به عنوان یک محقق پست دکترا در دانشگاه کالیفرنیا و در آزمایشگاه علی خادم حسینی آغاز کرد که اکنون مدیر ارشد اجرایی انستیتو تراساکی است.