محققان سوئدی با همکاری مهرداد رفعت، پژوهشگر و کارآفرین ایرانی یک ایمپلنت قرنیه از پوست خوک ابداع کرده اند که طی آزمایشی به طور موفقیت آمیز بینایی ۲۰ فرد نابینا یا کم بینا را احیا کرد.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری؛ به نقل از دیلی میل، این ایمپلنت از پروتئین کلاژن حیوانی ساخته شده و شبیه قرنیه انسانی است. محققان دانشگاه لینشوپینگ سوئد و شرکت «LinkoCare Life Sciences AB» این ایمپلنت را به عنوان جایگزینی برای قرنیه های اهدایی انسانی و همچنین روشی کم تهاجمی تر از جراحی ابداع کرده اند.

محققان امیدوارند نتایج آزمایش های اولیه به افرادی که دچار نابینایی و کم بینایی هستند، کمک کند. پروفسور نیل لاگالی محقق ارشد پژوهش می گوید: طبق نتایج به دست آمده، می توان یک ماده زیستی ابداع کرد که بتوان آن را به عنوان ایمپلنت انسانی استفاده کرد. این ماده زیستی را می توان به طور طبیعی تولید و به مدت ۲ سال ذخیره کرد. به این ترتیب مشکل کمبود بافت قرنیه اهدایی و دستیابی به درمان برای بیماری های چشمی از بین می رود.

مهرداد رفعت محقق و مدیر ارشد اجرایی شرکت LinkoCare Life Sciences AB که ایمپلنت های مذکور را تولید می کند، در این باره می گوید: ما بسیار تلاش کردیم تا اختراع مان به طور گسترده و ارزان برای همه افراد در دسترس باشد. به همین دلیل این فناوری را می توان در تمام نقاط جهان استفاده کرد.

ماده اصلی ایمپلنت از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه و در سراسر جهان به عنوان یک محصول جانبی در صنعت غذایی، قابل دسترسی است. محققان نخسیتن مولکول های آزاد کلاژن را تثبیت کردند تا ماده قدرتمند با قابلیت ایمپلنت در چشم انسان را بسازند.

در تحقیق اولیه ۲۰ بیمار مبتلا به بیماری ارثی قرنیه مخروطی شرکت کردند. در فرد مبتلا به این بیماری قرنیه نازک و به سمت بیرون به شکل مخروط متورم می شود که در نهایت نابینایی فرد را در پی دارد. جراحی های مربوط به این تحقیق در ایران و هند انجام شدند. همچنین بیماران ۲ سال پس از جراحی تحت نظر بودند و طبق تحقیق علمی با هیچ مشکلی روبرو نشدند. بافت چشمان آنها به سرعت بهبود یافت و ضخامت قرنیه و برجستگی آن نیز حالت طبیعی یافت.

از ۲۰ بیمار مذکور ۱۴ نفر قبل از عمل جراحی نابینا بودند، اما ۲ سال بعد بینایی خود را باز یافتند. ۳ تن از شرکت کنندگان هندی نیز نابینا بودند، پس از عمل جراحی بینایی خود را به طور کامل ۲۰/۲۰ باز یافتند.

این تحقیق در نشریه نیچر بیوتکنولوژی منتشر شده است.