در روایت‌های متعددی نقل‌شده است: «نیّت مؤمن بهتر از عمل اوست»
الکافی، ج٢، ص٨٤
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی فناوری و نوآوری، نیّت، مهم‌تر از عمل است و اگر در عبارتِ «خیرخواهی»، خواستن را همان نیّت معنا کنیم، «خیرخواهی» به تعبیر دقیق یعنی: «قصد و نیّت خیر داشتن»، که ممکن است در برخی موارد، دارنده‌ی نیّت حتّی موفّق به عمل نشود، فرصتِ عمل پیش نیاید یا مقدّمات و ملزومات عمل برایش فراهم نشود. به‌هر صورت در احادیث، «قصد و نیّت خیر داشتن» برای همه‌ی مردم سفارش شده است و تعبیر «نُصْح» نیز که در زبان روایات ما غیر از نصیحت و پند و موعظه‌ای است که در فارسی به کار می‌بریم، در ارتباط با دیگران به معنای «خیرخواهی» است، و «دعاکردن برای دیگران» نیز اگر فقط لقلقه‌ی زبان نباشد، جز «خیرخواهی» نیست.
صادق آل محمد می فرماید:
صالح‌‌ترین و بهترینِ مردم کسی است که خیرخواهِ مردم باشد. الفقیه، ج٤، ص٣٩٤
نیک بخت آن که نیّتش نیکوست
نیک‌نام آن که نیک رفتار است
(پروین اعتصامی)
هدایت و راهنمایی
آیا وقتی در نماز می‌گوییم: «إِهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقیمَ» حمد ٦. و طلب هدایت می‌کنیم خودمان را دوست داریم؟ صد البتّه. حتماً خودمان را دوست داریم که بزرگ‌ترین و گرانبهاترین نعمت و جایزه و لطفی را که خداوند به مخلوقاتش ارزانی کرده است می‌طلبیم.
اگر از «هدایت»، هدیه‌ی ارزشمندتری وجود می‌داشت، خداوند درخواست آن را در سوره‌ی حمد می گنجاند و اگر خداوند از سوره‌ی حمد سوره‌ی دیگری را با‌فضیلت‌تر می دانست، آن را در نماز واجب می‌کرد. پس بدون شک بدانید که هدایت، مهمّ‌ترین لطف، و درخواست هدایت، برترین درخواستی است که می توان برای خود یا دیگران طلبید.
بنابراین «تمایل و اقدام به راهنمایی یک فرد»، نمی‌تواند جز «خیرخواهی» معنای دیگری دهد، مگر اینکه بگوییم: من فرد را راهنمایی می‌کنم که خودم سود ببرم، می‌خواهد به‌راهی که نشان می دهم برود یا نرود، برای من فرقی نمی‌کند، من برای خودم، برای رسیدن به ثواب‌های تبلیغ دین و راهنمایی‌کردن، دست به این‌کار می زنم، نه به خاطر علاقه به هدایت‌شدن طرفِ مقابل و علاقه به خود او.
حتّی اگر چنین فکر سَبُکی در مورد هدایت در ذهنمان خطور کند، شک نکنید امامان و پیامبران به خاطر ثواب شخصی دست به هدایت خلق نزده‌اند.
حجت الاسلام والمسلمین محمدجواد حاج علی اکبری
